4e Shos met het NOB

[KrisG]

het concert van deze avond zat ik toch vol ongeduld op te wachten, de zelden of nooit gespeelde 4e Symfonie van Shostakovich is een concert dat je gewoon niet mag missen

maar we gaan beginnen met het begin met een voor mij onbegrijpelijke programma-keuze het 2e Celloconcerto van Haydn met Aliso Weilerstein als soliste, ik had me deze keer niet voorbereid en ik was toch wat verrast door de minimalistische bezetting : strijkers met 2 hoorns en 2 hobo's, Haydn is echt niet mijn ding maar het is beter meegevallen dan verwacht, wel een fris stuk en ze heeft het echt mooi gedaan : ze speelt echt wel heel goed en zuiver, een hele mooie grondtoon, een rijk kleurenpalet en niet te veel vibrato : eigenlijk heb ik een cello nog nooit zo fris en toegankelijk horen klinken

na de pauze stond Andrey Boreyko voor 109 muzikanten te dirigeren : een indrukwekkend zicht maar toch redelijk onderbezet bij de strijkers, de partituur vraagt ook meer snaren, en het was wel hoorbaar ook de strijkerklank die ik gisteren bij het OPL gehoord heb stond me meer aan, het NOB is die prachtige centraal-Europese strijkerklank die Walter Weller er had ingekregen een beetje aan het verliezen, wel puik werk van de concertmeester, het solo-gedeelte voor hem deed me wat denken aan het 1e Vioolconcerto van Shostakovich

het is echt wel een enorm stuk op alle gebieden, ik had me goed voorbereid maar je komt toch nog ogen en oren tekort om alles te volgen, "gemakkelijk" is echt wel niet het woord om deze Symfonie te omschrijven en het vraagt enorm veel van een orkest

het 1e deel was echt schitterend gespeeld, in de ffff passages was het soms net over het randje wat je nog gezond kunt noemen voor de trommelvliezen, dus deze keer wel orchestrale kracht en intensiteit ik heb ook enorm genoten van het solo-werk : contrafagot met de 2 tuba's : wat een sound!!! het vulde gans de zaal, fantastische kleine klarinet, de basklarinet (toch één van mijn lievelingsinstrumenten) heeft me echt in het stuk gezogen bij zijn solo, het slagwerk was deze keer ook wat intenser en Leo Wouters op 1e trompet heeft zoals steeds het beste van zichzelf gegeven, de dirigent (was 1e keer dat ik hun nieuwe chef hoorde) heeft toch een positieve invloed gehad op het orkest als ik de vergelijking maak met The Planets

het 2e deel kon me iets minder boeien, is ook maar een korter tussendeel, de iets mindere strijkers zullen hier ook wel voor iets tussen zitten denk ik

en dan moet ik jammer genoeg even iets negatiefs kwijt : tijdens het 3e deel heeft een oude doos (sorry voor mijn taalgebruik, maar meer respect verdiend ze niet, en ik denk dat mijn mede loge-luisteraars het hierover met me eens zullen zijn) constant met een papiertje van een snoep gespeeld en ondertussen ook nog 37 keer de ritssluiting van haar handtas open en dicht gedaan, applaudiseren vond ze blijkbaar ook niet nodig ik zat dus niet meer in het stuk maar gelukkig wel nog wat mooie dingen gehoord : de 1e fagot die eigenlijk wel de ster van de avond was en een fantastische solo van Guido Liveyns op 1e trombone met de juiste klankkleuren voor Shostakovich, het minst geslaagde deel van het concert zat jammer genoeg wel op het einde : de climax voor het zachte einddeel was niet zo geslaagd : het was precies op bij het orkest (zeker bij de kopers), volledig begrijpelijk natuurlijk na dat intense 1e deel, maar nu was er toch wel een tekort aan intensiteit en kracht, ook de 1e maal dat ik het tempo niet zo OK vond : was een tik te traag en zo ging het vuur er een beetje uit, maar de overgang naar het "stille" slot was wel heel geslaagd, met een mooie celesta werd een mooi spanningsveld gecreëerd

ik heb thuis wel al meer emoties gevoeld bij de opname van dit stuk door Barshai, maar ik denk dat het "niet zo stille" Bozar publiek hier ook wel voor iets tussen zit, ik ben nu naar die opname aan het luisteren : kwestie van eens te vergelijken, die climax op het einde is echt wel een pak intenser, dat heb ik toch echt gemist tijdens de live uitvoering
ik weet niet zo goed waar ik die 4e moet plaatsen, ergens toch een typische Shostakovich en op een andere manier staat het toch enorm ver af van "het bekend terrein", er zit enorm veel kamermuziek in met solo werk of slechts een paar instrumenten die samen spelen, het wordt als een monumentaal werk omschreven maar eigenlijk gaat het orkest slechts zelden volledig "los" een aanwinst voor het symfonische genre is het zeker en het zou wat vaker mogen worden gespeeld, ook zijn 7e,8e en 11e worden veel te weinig gespeeld en daar zitten echt wel meer overdonderende passages in

dus jammer van het storende element tijdens het 3e deel, maar voor de rest heb ik wel een heel mooi concert gehoord en echt jammer dat ik zondag moet werken, ik ging anders nog eens opnieuw kijken want zo veel kansen om de 4e live te zien krijg je niet

PS : en thx aan de 2e tuba voor de leuke babbel op de terugrit