Pittsburg Symphony Orchestra

[KrisG]

De kans om nog eens een Amerikaans orkest te kunnen aanhoren wou ik niet laten schieten. De prijssetting in Bozar was wel aan de heel stevige kant en ze zijn jammer genoeg in hun oude kwaal hervallen : er kwam vreselijk veel lawaai uit de coulissen : luid gebabbel, slaande deuren, te luide walki-tali's en veel lawaai van de catering met oa rammelende glazen : schandalig gewoon en een concertzaal van dit niveau onwaardig, maar in Bozar is natuurlijk alles mogelijk en een optimale muziekbeleving garanderen staat daar op nr 1368 van de prioriteitenlijst.

De avond begon met Larghetto for Orchestra van James McMillan. Het was een aangenaam stuk met een mix van klassiek en filmmuziek, en ook nog eens mooi opgebouwd. Het solowerk van de kopers (hoorn, trompet en trombone) op het 2e balkon gaf het werk een extra dimensie.

Erna gekender terrein met Rhapsody op een thema van Paganini. Na +350 klassieke concerten nog eens een primeur meemaken gebeurt niet elke dag maar qua bezetting is hier wel een record gezet dat waarschijnlijk niet zal worden gebroken : een pianoconcerto met 9 contrabassen en 12 cello's zie je niet elke dag. Heel uitzonderlijk wordt Rach 3 eens met 8 contrabassen en 10 cello's gespeeld, maar zotter dan dat moet het niet gaan. Igor Levit had dan ook nog eens een brave en fragiele uitvoering in gedachten waardoor de piano bij momenten natuurlijk in het orkestgeweld verdronk. Zijn interpretatie deed me sterk aan Beethoven denken en tijdens de pauze vernam ik dat hij eigenlijk voornamelijk Beethoven speelt, ik had dit dus goed opgemerkt. Maar ik wil wel geen Beethoven horen als ik voor Rachmaninov ga. Ik vond het dus tegen de geest van het stuk gespeeld. Hij speelde bloot en fragiel, en bij momenten extreem traag, hierdoor werd het een totaal atypische uitvoering met een orkest dat serieus moest inhouden maar bij momenten wel los over de solist ging. Hierdoor was het ook niet zo'n intense ervaring zoals gehoopt. Het miste wat zwier, en was toch wat tegen de partituur gespeeld. Hier en daar wel interessant maar niet mijn type uitvoering. De dirigent had het wel goed uitgewerkt : precies, zeker in het slagwerk, maar met toch wa accidentjes en intonatie problemen. Het applaus reflecteerde de mix feelings van het publiek.

Na de pauze volgde dan met de 5e Symfonie van Shostakovich een echte klassieker waarbij alle 1e kopers waren verdubbeld. Tijdens het eerste deel heb ik me laten charmeren door een sublieme 1e klarinet : een enorm rijk palet met zowel een scherpe als volle, zachte warme klank die zelfs extreem stil nog nuances vertoonde. Het samenspel van de fluiten was in het begin wat hoekig. De kopers samen presteerden heel goed maar het solowerk was iets delicater qua juistheid. De bastrombone vulde de zaal en ging goed samen met de tuba. Het intense gedeelte was dankzij de vele verdubbellingen top en de extra trombone gaf toch net een beetje meer kleur.

De inzet van de contrabassen in het 2e deel was even tonen : 'we zijn hier en met velen'. Wat een verschil met de typische bezetting van 6 contrabassen in de Belgische orkesten.

De opbouw in het 3e strijkersgedeelte was heel goed, soms op het randje van te traag bij de houtblazers stukken, de zaal was ook niet stil genoeg om het zo fragiel te spelen, en het vele lawaai van buiten de zaal bleef storen. Maar de intense strijkerspassages waren top.

Deel 4 kende een snelle start (zoals gevraagd door de componist), maar dan viel het tempo soms iets te veel weg. In de finale was de balans tussen de schijven en rest van het orkest niet ok, waarbij de schijven er iets te veel boven lagen en de kopers hier nog iets meer mochten geven. Dit deel was net van een iets minder niveau.

Nog wat algemene opmerkingen : het solowerk van de 1e viool
was zeer subtiel. Het was een contrastrijke uitvoering, soms wat te braaf, met toch heel af en toe een vleugje sarcasme. Maar wel geen uitvoering voor mijn persoonlijke top 3. Bij Jaap Van Zweden ben ik er eens bijna in gebleven, qua intensiteit kent deze uitvoering zijn gelijke niet. En het pure sarcasme bij de uitvoering van OPL ga ik nooit vergeten. Ik denk dat de componist heel trots zou zijn op die uitvoering. En tot slot mag ik de uitvoering met Brussels Philharmonic niet vergeten (toen nog VRO) op hun 10 jarig jubileum. Toen met hun uitstekende 1e trompet, dat niveau had de 1e trompet hier niet. Dus zeker wel een mooie avond maar met een te stevige prijssetting en weeral eens een grote dosis onkunde/onwil van Bozar om er een geslaagde avond van te kunnen maken.

Als eerste bis volgde een stukje uit Peer Gynt. Dat was super gedaan met een zeer volle klank, mijn beste uitvoering ooit. En als afsluiter nog iets ludiek waarbij de 1e klarinet plots een ander stuk begon te spelen > schitterend gewoon!