Kosmos concert

[KrisG]

Ik had reeds vele maanden geleden een ticket gekocht voor 'The Planets' in Brugge. Mijn vriendin kreeg ook zin om mee te gaan maar in Brugge was het toen reeds uitverkocht. Gelukkig hebben we 2 vrijkaarten gewonnen voor het concert in Flagey, zo konden we toch nog samen gaan.

Wel een beetje jammer dat de concerten in Flagey pas om 20u15 starten, dat kwartier later dan Bozar + de ligging, zorgen ervoor dat de terugweg-opties met het openbaar vervoer heel beperkt worden. De avond begon traditioneel met een korte speech van de dirigent, op zich heb ik een bloedhekel aan zo'n dingen maar het gaf nu wel de kans om Brussels Philharmonic een verdiend applaus te geven na hun geslaagde Noord-Amerika Tournee. De avond startte met Asteroid Toutatis van de Fin Kaija Saariaho. Een kort werk maar er zat wel wat in en het had inderdaad wel wat buitenaards in zich. Hierop volgende een lange interventie van de befaamde kosmoloog Thomas Hertog. Hij gaf een boeiende speech die goed was opgebouwd, en ook met de nodige linken naar de gespeelde muziek. Ik had er zelf iets minder een boodschap aan. Ik ben al sinds mijn 10e of zo in ruimtevaart en kosmologie geïnteresseerd, dus (gelukkig maar) heb ik weinig nieuws gehoord, maar ik denk dat het publiek er wel iets aan gehad heeft. De opzet van het geheel was trouwens heel origineel, iets waar Brussels Philharmonic wel vaker durft mee uit te pakken.

Als tussendeel voor het laatste stuk van zijn voordracht kregen we
Worlds, Stars, Systems, Infinity van Joby Talbot. Ik had er eerlijk gezegd weinig van verwacht en ik moet toegeven dat ik zelden zo'n foute veronderstelling heb gemaakt. Wat een stuk!!! Het heeft me gewoon omver geblazen. De grote orchestrale bezetting werd zeer intelligent gebruikt. Alles was prachtig opgebouwd en dit met snel veranderende intensiteiten, maar zonder dat het bruusk overkwam, zelfs integendeel. Toen de vrouwen van het Vlaams Radio Koor erbij kwamen ging het stuk nog een niveau de hoogte in. Dit wil ik absoluut nog eens live beleven. Al eens op Youtube gezocht maar jammer genoeg geen opname van gevonden. Mijn vriendin vond het ook absoluut top en indrukwekkend.

Na deel twee van de voordracht volgde dan The Unanswered Question van Charles Ives. Het was de tweede keer dat ik dit werk live hoorde. De eerste keer vond ik het echt niks, nu was het iets beter maar wel een serieuze anticlimax na het fantastische werk van Joby Talbot. Alhoewel dat de nuances in het fragiele strijkerswerk wel iets hadden.

Na de pauze volgde dan het werk waarvoor ik eigenlijk kwam : The Planets van Gustav Holst. het schrijven van dit deel van mijn verslagje heb ik 2 weken laten aanslepen. Die pijnlijke confrontatie met het publiek nog eens aangaan zag ik echt tegenop. Al van bij Mars was er veel luid gebabbel, er werd zelfs geen moeite gedaan om te fluisteren en dit was een voorbode voor wat er ons te wachten stond tijdens de rest van de uitvoering. Reeds na enkele nummers (planeten dus) zat ik gewoon op het einde te wachten zodat we daar weg konden. Het was dus een zeer frustrerende avond en terugreis. Het is volledig tegen mijn eigen winkel wat ik nu ga schrijven maar ligt het misschien toch aan de vele vrijkaarten die Brussels Philharmonic weggeeft? Die komen niet altijd bij de meest aandachtige en meest gemotiveerde luisteraars terecht denk ik. Ik maak er natuurlijk zelf ook vaak zeer dankbaar gebruik van. Ik ga naar zoveel (dure) klassieke concerten dat af en toe eens een vrijkaart zeer welkom is. Maar ik had toch liever betalend gegaan en het in een stille omgeving kunnen absorberen. Maar ik ben natuurlijk niet 100% zeker dat het vele gebabbel puur aan de vrijkaarten gerelateerd is.

Zeer spijtig trouwens want de muzikanten van Brussels Philharmonic hadden er zin in, en dit met een volledige strijkersbezetting, iets wat een zeldzaamheid is geworden in het Belgische orkestlandschap. Er werden beelden van de NASA geprojecteerd en dit gaf tijdens Mars een speciaal effect. De tweede intense passage ging gepaard met de landing van een sonde : je waande je zo in een film. Deze uitvoering was tot in de details uitgewerkt met nieuwe nuances en accenten binnen de maat zelf die ik voor het eerst heb gehoord. Het was dus naast een intense ook een boeiende uitvoering met super werk van de hobo, bashobo en de celesta. Het koraal van de trombones was zeer geslaagd. Het slagwerk was precies en intens. De harpen konden me ook bekoren en de volledige strijkersbezetting was ook een schot in de roos. Ik had mijn verslagje iets sneller na de uitvoering moeten schrijven zodat ik nog alle details kon herinneren maar door het publiek ben ik eigenlijk al vrij snel afgehaakt en heb ik dus ook niet meer zo super aandachtig geluisterd. Het einde van Neptunus met het vrouwenkoor kan een fantastische ervaring zijn, maar enkel in een stille zaal. Ik hoop dat het orkest in Brugge het publiek heeft gekregen dat het verdient. En duimen maar dat de Scriabin in betere omstandigheden verloopt.