LSO met Stravinsky

[KrisG]

Ik heb deze avond voor de 5e keer het London Symphony Orchestra aan het werk gezien in Bozar, in een goeie dag echt een orkest van absolute wereldtop, het stond deze avond onder leiding van John Eliot Gardiner

als opener het zelden gespeelde Apollon Musagète van Stravinsky : balletmuziek met een strijker kamerensemble bezetting : ik had me niet voorbereid en ik vond het moeilijke muziek, ik heb eigenlijk een rare band met de muziek van Stravinsky : sommige dingen vind ik echt top (zoals de Vuurvogel) maar veel van zijn werken weet ik veel minder te smaken, het was mooi gespeeld, lijkt me niet gemakkelijk om spelen, maar ik zat met mijn gedachten toch al bij het stuk voor na de pauze : Oedipus Rex

tot mijn grote droevenis waren er twee vervangingen, en mijn vrees dat de vervangers geen meerwaarde betekenden is echt wel de waarheid gebleken de vertelster die oorspronkelijk was voorzien was Charlotte Rampling maar ze heeft een goeie week geleden beslist om haar kat te sturen en ze is vervangen door Fanny Ardant dus de tekst was nu in het Frans (hij klinkt toch beter in het Engels) maar dat was op zich niet het probleem : die vervanging was een mis-casting zonder voorgaande, het enigste wat je er positief kan over zeggen is dat ze haar tekst kende > pffff echt niet goed gedaan : niks van inleving, niks spanningsopbouw, niks contrast, niks drama > gewoon een nul, een betere vervanging vinden moet toch wel mogelijk zijn geweest denk ik toch

de tweede vervanging betrof het koor : het London Symphony Chorus was eerst voorzien, ze zijn vervangen door het Monteverdi Choir (trouwens gesticht door de dirigent > verklaart veel denk ik ) het koor was van uitstekende kwaliteit maar dramatisch onderbezet voor dit werk, met 24 zangers krijg je dit echt niet getrokken mijn vorige uitvoering van dit werk was met het volledige Orphei Drängar mannenkoor (ik schat x4 in vgl met deze avond), eigenlijk is het doodjammer dat die twee vervangingen een topuitvoering onmogelijk hebben gemaakt want al de rest was echt goed tot zelfs super

de zaal was verduisterd en er werd met spots gespeeld, de koorleden en solisten waren ook geschminkt, het deed echt aan een opera denken, zelfs meer aan opera dan aan opera-concertante : de sfeer zat echt goed en de mannelijke stemmen waren echt top : Stuart Skelton, de tenor kwam rustig op gang, maar hij kwam echt fantastisch in het stuk : met veel contrast en inleving gezongen, de ster van de avond was wel Gidon Saks als Creon (bas) : wat een stem jammer dat hij maar één stuk mocht zingen, alles werd ook zonder partituur gezongen, wat echt wel bijdraagt tot een "opera-gevoel" de mezzo Jennifer Johnston vond ik iets minder overtuigend, ze had het moeilijk om boven het orkest uit te komen, over het orkest valt niet zo veel te zeggen eigenlijk (is meer een stemmen-stuk natuurlijk), maar natuurlijk wel schitterend gespeeld, de klarinetten (met een prachtige prestatie op de kleine klarinet) zijn me echt opgevallen, de 4 trompetten op het einde hebben me nog wat pijn aan mijn trommelvliezen bezorgd, dus er was volume, ik had wel het gevoel dat het orkest echt moest inhouden om het koor niet te overspelen, wat natuurlijk voor een gebrek aan contrast zorgde en die climaxen een beetje afzwakten, maar dat wist ik al voor het concert begon : met slechts 24 koorleden kon het niet anders verlopen

het publiek was echt heel tevreden met een (voor Bozar toch zeldzame) staande ovatie, ik vind het eerder een gemiste kans : alles was voorhanden om er een uitzonderlijke uitvoering van te maken, maar dan moeten alle pupiters correct worden ingevuld natuurlijk

en nu zondag een ultieme marteling voor mijn trommelvliezen 7e Shostakovich in Rotterdam > het zou heeeeeeeeeeel goed kunnen zijn