Eine Alpensinfonie met Brussels Philharmonic

[KrisG]

Ik had me voorgenomen om hier geen posts meer te doen omdat het me dwong om te technisch te luisteren, en eigenlijk wil ik puur genieten tijdens een concert. Maar deze uitvoering van Eine Alpensinfonie in Flagey verdient eigenlijk echt wel een stukje hier.

Ik was lang in twijfel of ik het concert wel zou bijwonen; ik had dit werk pas 2 weken geleden met het Koninklijk Concertgebouworkest gehoord. Maar het wordt zo zelden gespeeld dat ik elke kans op een uitvoering wou grijpen. Bij de vorige interpretatie van Brussels Philharmonic een 10-tal jaar terug werd er intern wat smalend over een 'Ardennensymfonie' gesproken, maar deze keer voelde ik me echt wel in de Alpen! Het is trouwens mijn favoriete vakantiebestemming en dit werk beschrijft een dag in de bergen op wonderbaarlijke wijze.

Zoals gebruikelijk speelde het orkest met een verminderde strijkersbezetting, budgettair een noodzaak, maar het blijft wat jammer. Het was een eerste kennismaking met Nikolaj Szeps-Znaider, die ik hiervoor enkel als solist in Sibelius had gehoord, als dirigent. Al na enkele maten zat ik in het stuk en dat is tot het einde zo gebleven. Ongewild was ik constant aan het vergelijken met de uitvoering van het KCO en die balans viel (misschien een beetje verrassend) vaak in het voordeel van Brussels Philharmonic uit. Het orkest had er duidelijk zin in en het was overduidelijk dat er goed was gewerkt tijdens de repetities. Met de zonsopgang kwam er al snel een eerste hoogtepunt. Alles wat perfect in balans, met een goed gedoseerde intensiteit. De gemiddelde kwaliteit van de muzikanten van het KCO ligt natuurlijk een trapje hoger, maar dat werd hier ruimschoots gecompenseerd door de inleving in het werk.

Tot mijn grote vreugde werd het gedeelte waar de coulissen-kopers (met een bijna volledige bezetting) erbij komen niet verstoord door geroezemoes in de zaal (eerste keer dat dit lukt). Wel wat jammer dat het door die extra muzikanten tegenwoordig een bijna onbetaalbare productie is geworden. 'Op de top' werd prachtig gebracht, zonder dat de kopers erover gingen, dat is trouwens nooit gebeurd, eigenlijk mag dat wel eens van mij (puur persoonlijk), maar achteraf gezien heb ik dat extreem kopergeweld niet gemist en droeg het bij aan de eenheid van de uitvoering. Er zit sowieso veel fragiel koper-werk in, zowel voor de 4 trombones samen, 1e trompet, 1e hoorn en de Wagner-tuba's (die sowieso al een hel zijn om zonder intonatieproblemen te bespelen). De solo-passage van de tuba was indrukwekkend. En hetzelfde kan gezegd worden van het solowerk van de houtblazers dat op het niveau van het KCO zat. Otto Derolez trok de strijkers zodat de verminderde bezetting bijna niet te horen was. Ik wil zeker de contrasbassen hier vermelden want die waren zeer opmerkelijk aanwezig, en dit in positieve zin!

In de aanloop naar het onweer miste ik een beetje het pure angstige marmotten-gepiep door de 1e hobo, maar dit lukt slechts zelden. Tijdens het onweer zelf hoorde ik zeer puik werk van de pauken en grote trom! En bij de laatste felle donderslagen mocht het orkest eens volledig los gaan van de dirigent. Vaak is dit het laatste echte hoogtepunt en is het een klein beetje wachten op het einde, maar niet deze keer; Nikolaj Szeps-Znaider heeft een ongelooflijke spanningsboog gecreëerd die hij tot einde heeft weten vast te houden. Dit was zeer intens genieten waarbij ik elke noot absorbeerde. Het gaat hierbij bij momenten zeer hoog voor de kopers, vooral voor de 1e hoorn. Ik vond het echt jammer dat de slotmaten er zo snel aankwamen.

Qua beleving staat deze uitvoering een trapje boven deze van het KCO, die ook echt wel goed was trouwens, dat is toch een referentie denk ik! Het publiek gaf een zeer dankbaar en waarderend applaus en ik zag dat ook de muzikanten heel tevreden waren van de dirigent! Ik hoop Nikolaj Szeps-Znaider zeker nog eens terug te zien als dirigent. Grote dank aan Brussels Philharmonic om dit fantastisch werk op zo'n prachtige en belevende manier te hebben gebracht!