Poème de l'Extase

[KrisG]

Nog even een kort verslagje van het concert van Brussels Philharmonic op zaterdag 18 mei. We zijn de ochtend erna in alle vroegte op reis vertrokken dus de uitvoering ligt niet meer zo vers in het geheugen. Het was eigenlijk wel een extreem kort programma met minder dan 1 uur muziek waarvan eigenlijk enkel het laatste werk interessant was. Het bleek ook een kids-concert te zijn, gezien de programmatie een bizarre keuze en het zaterdagavond publiek in Flagey is echt niet het beste dus van de eerste drie stukken hebben we niet genoten : De Rots van Rachmaninov, Le Temps de l’Horloge van Dutilleux met Katrien Baerts als sopraan en Prélude à l’après-midi d’un faune van Debussy. Dat laatste was iets beter gespeeld dan door het Mariinsky maar ik vind het sowieso een saai stuk dat te vaak wordt gespeeld. Nog vergeten : de avond begon zoals steeds met een overbodige speech in belabberd Engels van de dirigent : Stéphane Denève. Eigenlijk wel een bizarre keuze betreffende de programmatie. Je hebt een monsterbezetting nodig voor die Poème de l'Extase, maak er dan wat beter gebruik van door ervoor bv. een werk van Richard Strauss of zo te spelen. De kost van de productie gaat er niet door veranderen.

Maar we waren er dus eigenlijk enkel voor die Scriabin (zo werden het wel dure concertminuten eigenlijk). Het publiek werd hier ook eindelijk wat stiller dus we er hebben toch kunnen van genieten. De strijkersbezetting was wat aan de minimale kant voor dit werk maar ze hebben hun best gedaan. Ik had wel de indruk dat de dirigent er niet alles heeft uitgehaald en naar 'Brussels normen' was het vrij braaf gespeeld. De pre-slotclimax voor het korte moment van stilte mocht echt wel iets intenser. Ik had de indruk dat de limiterende factor hier de hoorns waren en dat daardoor de rest van het orkest niet maximaal mocht gaan om de balans niet te verstoren. Het is een pamperpartij voor de 1e trompet maar hij heeft het uitstekend gedaan. Enkel in de zeer hoge tonen mocht het nog iets intenser, maar nu maar ik de vergelijking met uitvoeringen van absolute toporkesten waar de 1e trompet ook wel een ander loon krijgt. De 1e trompet bleef steeds boeien en de aandacht naar hem toe trekken en ik heb dan ook met veel plezier 'bravo' geroepen na de voorstelling. De slotclimax was veel beter uitgewerkt door de dirigent. Hij heeft het lang aangehouden waarbij in de verschillende pupiters een beurtrol was afgesproken om niet allemaal op hetzelfde moment zonder adem te vallen. Hier werd de intensiteit wel super opgebouwd en dat gaf een indrukwekkend slot. Dus op zich wel content dat ik ben geweest maar toch wat ontgoocheld over de programmakeuzes.