NOB met Eivind Aadland

[KrisG]

De NOB concerten volgen elkaar in een snel tempo op. Het was gisterenavond de beurt aan Eivind Aadland om te dirigeren. Ik had hem al enkele malen aan het werk gehoord en dat was me meestal uitstekend bevallen. Deze keer bracht de avond ook een gevarieerde en geslaagde programmatie, zeker een concert om naar uit te kijken. Zoals vaak de vrijdagavond zat er veel jeugd in de zaal, het grootste deel was gelukkig wel stil maar een Aziatische schoolgroep had precies echt niet begrepen hoe je je moet gedragen in een concertzaal, op een bepaald moment zaten al de mensen in de loges rond mij naar rechts ipv vooruit te kijken met een niks aan de verbeelding overlatende gelaatsuitdrukking (zucht).

De avond begon met Printemps van Debussy. Het was de eerste keer dat ik dit werk live hoorde, leuk als opener maar nu ook geen topwerk. Erna werd het een pak interessanter met Frank Braley in het Pianoconcert in G van Ravel. Het was al even geleden dat ik dit werk nog eens had gehoord en het was fijn om het werk te herontdekken. Het solowerk in het orkest was dik in orde en dit maakte er een echt boeiende voorstelling van. Het tweede deel was traag gespeeld maar het werkte wel. Het publiek heeft een beetje moeten aandringen om een bisnummer te krijgen. Na zijn vele optredens in Bozar had Frank Braley eigenlijk toch beter moeten weten en geen super fragiel werk brengen dat natuurlijk kapot gehoest werd.

Na de pauze volgde Prelude uit de eerste Act Lohengrin van Wagner. Ik had dit werk al eens gehoord met de Staatskapelle uit Dresden en was me toen ook goed bevallen. Fijne uitvoering die goed was uitgewerkt, je merkt toch dat het NOB met deze dirigent beter speelt dan met Hugh Wolff. En het publiek wou zowaar eens 10 minuten meewerken, maar dit geslaagde intermezzo was jammer genoeg van korte duur. De Wagner ging naadloos over in Tod und Verklärung van Richard Strauss (de 'goede' Strauss dus, niet deze van die vreselijke nieuwjaarsconcerten), maar het publiek had het hier precies niet echt goed op begrepen, er volgde een hoestconcerto dat ook naadloos overging in een hoest duet waarbij de chiqué uit de Corbeille toch ook meende te moeten tonen dat ze aanwezig waren. Dit heeft dus 5 minuten geduurd en weg sfeer natuurlijk. De muzikanten vonden het ook zeer storend. Eigenlijk had de dirigent het moeten stil leggen en opnieuw moeten beginnen, dat was de beste optie om er toch nog iets van te proberen maken. De dirigent en het orkest hebben wel hun best gedaan en dit heeft tot een mooie uitvoering geleid. De opbouw en het tempo zaten goed, het stuk vraagt misschien nog een tik meer volume, het is al vrij nipt georchestreerd vind ik, zeker als je de vergelijking maakt met zijn andere symfonische gedichten. Het NOB speelde dit stuk met een veel te kleine strijkersbezetting en dit konden ze in sommige passages echt niet meer wegsteken en hierdoor wordt de balans dan verstoord en moeten de andere pupiters ook inhouden wat dan net dat stukje ontbrekende kracht/volume verklaart. Ik ben natuurlijk een verwend nest op klassiek gebied. Je vergelijkt altijd met andere uitvoeringen, voor dit werk was de uitvoering met Brussels met Yoel Levi in 2009 er gewoon knal op. Dit niveau van intensiteit heb ik gisterenavond niet gehoord maar ik heb er wel van genoten. Tijdens het slot moest het publiek zich natuurlijk nog eens roeren : 'bravo' roepen is leuk voor het orkest, maar misschien in het vervolg wel wachten tot NA de slotnoten (zucht), voor de zoveelste keer die avond 'weg sfeer'.