Water, golven, zee... met het NOB

[KrisG]

Ik ben gisterenavond naar een water getint programma van het NOB gaan luisteren. Bozar was goed gevuld en het publiek was gelukkig aan de stille kant. Het programma begon met The Sea van Frank Bridge, een leuk stuk muziek en ook goed gespeeld, ik miste enkel wat nuance in de onstuimige golven in het laatste deel, maar zeker een werk dat ik wel nog eens wil horen. Erna speelde Esther Yoo mijn geliefde vioolconcerto van Sibelius. Ze was de 4e laureate van de KEW in 2012 dus ik verwachtte er wel iets van, maar het is zwaar tegengevallen. Ze heeft niks van dat stuk begrepen, haar klankkleuren zaten zowat gans het stuk volledig fout en ook technisch was er wel het één en het ander aan te merken. Ze had sowieso een zware klank die al snel vermoeiend werd, de kunst is om het soms wel duister en somber te brengen. Het orkest probeerde er toch nog iets van te maken, maar dat botste dan wel met de stijl van de soliste. Ik heb dit stuk al heel vaak live gehoord en zowat mijn minste uitvoering. Tijdens de pauze en na het concert met een paar mensen gesproken en die waren allemaal dezelfde mening toegedaan. Haar Bach als bis kon ook niet overtuigen.

Na de pauze volgde een hoop herrie met de Tempest Overture van Thomas Adès, nog nooit zo'n zwak applaus gehoord en je voelde bij het overgrote deel van het publiek de opluchting dat het maar een zeer kort stuk was. De Oceaniden van Sibelius waren hier meer op hun plaats geweest. Tot slot mocht Hugh Wolff La Mer van Debussy brengen. Ik had in de namiddag nog naar een uitvoering van dit stuk met Claudio Abbado geluisterd en dat had ik beter niet gedaan. De dirigent had er hier iets meer kunnen van maken : het miste wat spanningsopbouw en intensiteit. De voortdurende besparingen bij het NOB begin je nu toch te horen, zeker bij de strijkers die sowieso al onderbezet waren was er soms wat gebrek aan durf en homogeniteit in bepaalde pupiters. Dus niet mijn meest geslaagde concert ooit, volgende week hopelijk beter!