Baiba Skride met Sibelius

[KrisG]

Deze avond was eigenlijk wel een beetje speciaal : 11 jaar geleden heb ik met Baiba Skride en het NOB in het Vioolconcerto van Sibelius mijn allereerste live symfonische noten gehoord en dit was dus de oorzaak van mijn concert-verslaving. Ze bracht hetzelfde werk deze avond opnieuw, dus ik mocht dit eigenlijk niet missen.

Als opener bracht het Gothenburg Symphony Orchestra dat sinds een tijdje ook als Swedish National Orchestra door het leven gaat Finlandia van Sibelius. Bizar genoeg was dit slechts mijn eerste live uitvoering van dit werk. Marc Soustrot die de zieke Alain Altinoglu verving heeft het mooi gebracht.

Maar ik was toch meer aan het uitkijken naar Baiba Skride, ze is sinds haar winst in de KEW precies toch een half onsje bijgekomen en haar jurk vond ik niet super geslaagd, maar ik kwam natuurlijk voor de klanken uit haar viool. Ik vond het wel straf van haar : ze heeft het met een bijna volledige strijkersbezetting gespeeld met oa 7 contrabassen en toch heb ik zelden iemand zo vlot boven het orkest horen uitsteken als haar. Ze heeft het op een hele speciale manier gebracht met een zeer persoonlijke invulling en gans het concerto door is ze in hetzelfde klankenpalet gebleven, dit klinkt misschien als wat saai maar ik vond het in tegendeel een zeer duidelijke en gedurfde keuze die ook zeer duidelijke signalen gaf aan de dirigent en het orkest op welke manier ze het zag, maar dit werd jammer genoeg onvoldoende opgepikt. Zeker in het begin van het eerste deel was het samenspel soms ver te zoeken en bleef het orkest maar wat aanmodderen. Er kwam gelukkig beterschap maar het orkest zat duidelijk niet op het niveau van de soliste, zeker in het fragielere werk en dit heeft het algemene niveau en de beleving van het concerto toch wat gefnuikt. Het publiek was traditiegetrouw ook weer vreselijk : belachelijke hoestconcerten tussen de delen door en applaus na het 2e deel : je zag dat Baiba Skride er niet kon mee lachen en dat haar concentratie even weg was. Ik heb met momenten echt genoten van haar zuivere en innemende klank maar de zaal wat te onrustig om er echt volledig in te kunnen opgaan. Ze was er duidelijk ook niet gelukkig mee want het publiek heeft serieus moeten aandringen voor een bisnummer en dat is heel kort uitgevallen.

Na de pauze volgde de jubileumversie van de Peer Gynt Suite. Het was fijn om nog eens een volledige strijkersbezetting te horen : dit gaf ook een precieze, warme en volumineuze klank. Het stuk zelf kon me iets minder bekoren maar de bekende deeltjes waren wel aangenaam om nog opnieuw te horen, maar is geen muziek die me nog echt aan mijn stoel kan kluisteren. In the Hall of Mountain King vond ik het meest geslaagd. De laatste delen werden door Klara Ek gezongen, maar dit voelde wat kunstmatig aan. Het bisnummer was veel interessanter : een verkorte versie van de Karelia Suite van Sibelius.