8e Bruckner met Yannick

[KrisG]

Ik ben zaterdagavond naar het Rotterdams Philharmonisch Orkest gaan luisteren in Brugge. Een beetje tot mijn verbazing was er ook een stuk voor de pauze geprogrammeerd, meestal wordt de 8e Symfonie van Bruckner alleen geprogrammeerd. Ik heb zelfs overwogen om maar na de pauze in te vallen, en ik had dat eigenlijk beter ook gedaan. De avond begon met de wereldpremière van Love Songs voor Fluit en Orkest van Mantovani met Juliette Hurel als soliste. Het was voornamelijk een technisch heel moeilijk stuk, ook niet evident om het orkest en de soliste samen te houden, maar behalve dat het een moeilijk werk was valt er anders niet veel over te zeggen vind ik, het enigste leuke was de stereo-opstelling van alle pupiters van het orkest, maar dan werd dan eigenlijk maar zeer beperkt gebruik van gemaakt, dus ook maar een gemiste kans. De vele hoge tonen waren een marteling voor mijn trommelvliezen, en mijn vriendin omschreef het stuk als een kwelling. Dit stuk was ook veel te zwaar in combinatie met die toch ook al zware en lange Bruckner. Ik denk dat je in België misschien 5 mensen vindt die een ticket willen kopen om dit stuk eens live te horen...

Na de pauze mocht Yannick Nézet-Séguin een interessanter en klassieker werk dirigeren, het was al de 2e keer dat ik met deze dirigent met dit orkest de 8e Bruckner mocht aanhoren. De bezetting was OK met 3 harpen, maar wel geen enkele verdubbeling bij de kopers. De eerste twee delen waren mooi gespeeld, maar konden me nog niet echt volledig bekoren. Dat werd wel een stuk beter bij de start van het 3e deel, hier zat ik echt in het stuk en was het prachtig uitgewerkt. Sowieso was gans de symfonie tot in de details verzorgd, en dit zeker door de strijkers die van alle mogelijkheden tot het brengen van details gebruik hebben gemaakt. Toen de 8 contrabassen inzetten was het precies alsof ze een zware bas-versterker aanzetten, maar dan wel één met een heel zuivere toon en mooi vibrato, ik had dit tot nu toe eigenlijk enkel bij de Wiener zo mooi en indrukwekkend gehoord. Maar het uitwerken van al die details ging wel ten koste van een paar cruciale Bruckner-elementen zoals de spanningsbouw en het monumentale. Het was een trage uitvoering en ze werd soms zelfs een tik aan de saaie kant omdat het zo lang werd uitgesponnen. Enkel in het eerste kwartier of zo van het 3e deel lukte het dirigent om een spanningsboog op te zetten, maar tegen dat de cimbalen en triangel moesten inzetten, toch wel het hoogtepunt van dit werk, stond de koord van die boog al terug heel slap en was het eerder een slag in het water. Erna kabbelde de Symfonie verder maar echt betrokken luisteren zat er niet meer in. Ik heb echt het monumentale aspect van deze symfonie gemist met te weinig power van de kopers, ik wil echt overweldigd worden tijdens die koperclimaxen maar dat zat er hier niet, mede door de opbouw naar die climaxen. Daardoor kwam het contrast dat de dirigent probeerde te creëren wat kunstmatig over. De laatste keer dat ik dit stuk heb aanhoord was met de Wiener Philharmoniker met Zubin Mehta en dat was een puur powerhouse waar zelfs de Berliner het moeilijk zou mee hebben om dat niveau te halen. Yannick zijn uitvoering in Sint-Baafs was echt veel beter, maar de akoestiek daar is natuurlijk gewoon dramatisch te noemen.

Het was heel fijn gespeeld, maar ik wil meer dan enkel een strijkerssymfonie bij Bruckner, ik had er meer van verwacht, en dit lijkt me eigenlijk enkel aan de dirigent te liggen want ik heb mooie dingen uit het orkest gehoord.