Prokofiev weekend met het NOB

[KrisG]

Het begint een jaarlijkse traditie te worden dat het NOB kort voor Nieuwjaar er één componist uitkiest om een weekend vullend programma mee te maken. Deze keer was Prokofiev aan de beurt.

Voor de pauze zat ik op het 2e balkon en daar gaat toch veel akoestiek verloren, traditiegetrouw ook niet de meest stille plaats, en het blijft Bozar : telaatkomers binnen laten tijdens de slotminuten van het eerste stuk is daar een doodnormale zaak.

Als opener kregen we Lieutenant Kijé, nu niet echt het beste stuk van Prokofiev, maar het was goed gebracht, met zoals steeds in het NOB schitterend werk op de piccolo.

Erna volgde een blij weerzien met Julia Fischer, haar uitvoering van het Vioolconcerto van Tchaikovski gaat nooit meer overtroffen worden vermoed ik, maar zoals jullie al konden vermoeden was Prokofiev deze keer aan de beurt. Zijn vioolconcerto's zijn toch van een iets minder niveau dan zijn pianoconcerto's, maar het was al even geleden dat ik het 2e nog eens live had gehoord en zeker met Julia Fischer als uitvoerder een must om bij te zijn. Ze maakt een prachtige klank en ze kan echt wel super viool spelen, ik plaats haar gemakkelijk bij de top 5 ter wereld, ze heeft ook een schitterend instrument ter beschikking. Van de uitvoering zelf heb ik iets minder genoten, grotendeels door mijn plaats in de zaal en ook wel omdat het stuk me iets minder ligt, maar het was wel de moeite om haar nog eens aan het werk te horen.

Na de pauze ben ik een vrije plaats op het 1e balkon gaan inpalmen en dat bleek een goeie keuze qua akoestiek : het verschil was echt opmerkelijk, bizar dat Bozar beide plaatsen in dezelfde categorie plaatst. Het publiek was gelukkig een pak stiller en zelfs echt aandachtig, wel jammer van de storende GSM tijdens de openingsmaten. Andrey Boreyko kon gelukkig nog eens over een orkest met een zo goed als volledige strijkersbezetting beschikken, die 5e Symfonie van Prokofiev vraagt dat ook wel.

Het 1e deel was goed gespeeld, er zat al wat spanning in en de klankkleuren waren passend, op het einde was de balans tussen de blazers en het slagwerk wel even zoek. Ik had hier wel al enkele bedenkingen betreffende het gekozen tempo : het was nogal aan de trage kant en een paar noodzakelijke versnellingen bleven uit.

Die vrij positieve inzet werd jammer genoeg abrupt onderbroken in het 2e deel, het scherzo werd echt veel te traag gespeeld, het viel bijna in stukken uiteen en zo gingen al die mooie thema's die erin zitten verloren.

Er kwam gelukkig veel beterschap in het 3e deel, dit heeft het NOB prachtig gespeeld, met een pluim voor de strijkers, ze brachten een zeer indringende klank met sombere klankkleuren; hun instrumenten waren aan het wenen. Dit deel werd ook het meest Slavisch gespeeld en hierdoor werd er ook een mooie spanningsboog gecreëerd die op het einde misschien een nog intensere climax had mogen opleveren, hun gong (als je dit stokoud onding nog zo mag noemen) werkte hier in elk geval ook niet in mee, maar dit slot was wel het enigste minpuntje in dit deel waarin dat trage tempo echt wel beter tot zijn recht kwam.

Het slotdeel miste wat spanning en intensiteit en was niet meer op het niveau van het 4e deel.

Het NOB heeft dit echt heel puik gebracht met prachtige strijkers, een sublieme piccolo (mocht gans het orkest op haar niveau spelen hebben we onze eigen Wiener in Brussel) en ook de blazers konden echt bekoren, deze keer zelfs met een echte tuba op het podium en dat verschil hoorde je. De grootste struikelblok voor een top uitvoering zat overduidelijk bij de dirigent.

[Wim]

(12-12-2015 01:28 AM)KrisG schreef:  Het begint een jaarlijkse traditie te worden dat het NOB kort voor Nieuwjaar er één componist uitkiest om een weekend vullend programma mee te maken. Deze keer was Prokofiev aan de beurt.

Voor de pauze zat ik op het 2e balkon en daar gaat toch veel akoestiek verloren, traditiegetrouw ook niet de meest stille plaats, en het blijft Bozar : telaatkomers binnen laten tijdens de slotminuten van het eerste stuk is daar een doodnormale zaak.

Als opener kregen we Lieutenant Kijé, nu niet echt het beste stuk van Prokofiev, maar het was goed gebracht, met zoals steeds in het NOB schitterend werk op de piccolo.

Erna volgde een blij weerzien met Julia Fischer, haar uitvoering van het Vioolconcerto van Tchaikovski gaat nooit meer overtroffen worden vermoed ik, maar zoals jullie al konden vermoeden was Prokofiev deze keer aan de beurt. Zijn vioolconcerto's zijn toch van een iets minder niveau dan zijn pianoconcerto's, maar het was al even geleden dat ik het 2e nog eens live had gehoord en zeker met Julia Fischer als uitvoerder een must om bij te zijn. Ze maakt een prachtige klank en ze kan echt wel super viool spelen, ik plaats haar gemakkelijk bij de top 5 ter wereld, ze heeft ook een schitterend instrument ter beschikking. Van de uitvoering zelf heb ik iets minder genoten, grotendeels door mijn plaats in de zaal en ook wel omdat het stuk me iets minder ligt, maar het was wel de moeite om haar nog eens aan het werk te horen.

Na de pauze ben ik een vrije plaats op het 1e balkon gaan inpalmen en dat bleek een goeie keuze qua akoestiek : het verschil was echt opmerkelijk, bizar dat Bozar beide plaatsen in dezelfde categorie plaatst. Het publiek was gelukkig een pak stiller en zelfs echt aandachtig, wel jammer van de storende GSM tijdens de openingsmaten. Andrey Boreyko kon gelukkig nog eens over een orkest met een zo goed als volledige strijkersbezetting beschikken, die 5e Symfonie van Prokofiev vraagt dat ook wel.

Het 1e deel was goed gespeeld, er zat al wat spanning in en de klankkleuren waren passend, op het einde was de balans tussen de blazers en het slagwerk wel even zoek. Ik had hier wel al enkele bedenkingen betreffende het gekozen tempo : het was nogal aan de trage kant en een paar noodzakelijke versnellingen bleven uit.

Die vrij positieve inzet werd jammer genoeg abrupt onderbroken in het 2e deel, het scherzo werd echt veel te traag gespeeld, het viel bijna in stukken uiteen en zo gingen al die mooie thema's die erin zitten verloren.

Er kwam gelukkig veel beterschap in het 3e deel, dit heeft het NOB prachtig gespeeld, met een pluim voor de strijkers, ze brachten een zeer indringende klank met sombere klankkleuren; hun instrumenten waren aan het wenen. Dit deel werd ook het meest Slavisch gespeeld en hierdoor werd er ook een mooie spanningsboog gecreëerd die op het einde misschien een nog intensere climax had mogen opleveren, hun gong (als je dit stokoud onding nog zo mag noemen) werkte hier in elk geval ook niet in mee, maar dit slot was wel het enigste minpuntje in dit deel waarin dat trage tempo echt wel beter tot zijn recht kwam.

Het slotdeel miste wat spanning en intensiteit en was niet meer op het niveau van het 4e deel.

Het NOB heeft dit echt heel puik gebracht met prachtige strijkers, een sublieme piccolo (mocht gans het orkest op haar niveau spelen hebben we onze eigen Wiener in Brussel) en ook de blazers konden echt bekoren, deze keer zelfs met een echte tuba op het podium en dat verschil hoorde je. De grootste struikelblok voor een top uitvoering zat overduidelijk bij de dirigent.

Voor de pauze speelde Julia Fischer heel overtuigend het tweede vioolconcerto, maar Prokofiev haalt hier niet het niveau van zijn sublieme pianoconcerti. Na de pauze werd wel een meesterwerk van hem gespeeld, zijn heerlijke vijfde symfonie, voor mij de mooiste “vijfde” die er bestaat, krachtig, ontroerend, stormachtig, een stuk dat naar de keel grijpt en niet meer los laat. Over de uitvoering ben ik spijtig genoeg minder enthousiast. Het begon niet slecht maar het tweede deel was spannings- en emotieloos, zo traag en vervelend gespeeld dat ik totaal niet begreep hoe Boreyko dit zo kon verpesten. Het derde deel was veruit het best gespeeld, maar het is juist in dit deel dat ik het meest aan de zalige uitvoeringen van Roshdestvensky en Jansons dacht. Ook in het slot zat te weinig vaart en punch. Dit werk moet je echt omverblazen, dat heb ik die avond helemaal niet ervaren. Spijtig, want een topuitvoering van deze parel werkt bijzonder inspirerend.