Pianofestival Flagey

[KrisG]

Brussels Philharmonic speelde deze avond in het kader van het Pianofestival in samenwerking met de Muziekkapel van de Koningin Elisabethwedstrijd, dat concert stond oorspronkelijk niet in mijn planning maar ik ben toch zeer tevreden dat ik er bij was.

Als opener dirigeerde Giancarlo Guerrero Het Dodeneiland van Rachmaninov, dit stuk alleen zou eigenlijk al voldoende moeten zijn om naar een concertzaal te trekken, het was mijn vierde live ervaring : twee maal met deFilharmonie (1x wauw en 1x heel zwak) en dan ook nog eens met het Nationaal Orkest van Rusland, en dit zal wel wat verbazing wekken vermoed ik : maar de uitvoering van deze avond was beter dan het huisrepertoire van een top orkest uit Rusland! Ik heb er deze avond echt van genoten : van de eerste maten zat het goed : een mooie opbouw met direct de juiste sfeer en kleuren, met dank aan de strijkers en de paukenist, het was gelukkig ook niet te doods/ingetogen gespeeld, er zat een verhaallijn in die gemakkelijk om volgen was, met intense climaxen met daarbij precies slagwerk en prominent aanwezige trombones, het pizzicato gedeelte was ook heel goed gebracht en de concertmeester trok de 1e violen echt mee : Brussels in grote doen, onbegrijpelijk dat deze uitvoering niet meer applaus kreeg, maar voor de verandering was het eens een stil en aandachtig publiek, dus je hoort me niet klagen (die krakende stoelen in Flagey zijn wel eens aan vervanging toe).

Normaal gezien ging het 4e Pianoconcerto van Rachmaninov volgen, maar de soliste werd op het allerlaatste nippertje vervangen, Boris Giltburg is 's ochtends vanuit China naar hier gevlogen en voelde zich iets minder op zijn gemak in dat concerto, vandaar de keuze voor Rhapsody op een thema van Paganini : wat natuurlijk geen verkeerde keuze is!

De laatste KEW-winner bracht een atypisch begin, ik heb het echt nog nooit zo horen spelen, dus het was in het begin een beetje zoeken om mee te stappen in zijn verhaal, misschien ergens toch een tik aarzelend in het begin : maar met zo'n krakkemikkige voorbereiding natuurlijk te begrijpen, maar hij kwam er heel mooi door. Hij heeft een zeer directe stijl met snelle vingers die tot een helder spel leiden en hij zet zich ook redelijk bloot zo : geen speelstijl waarbij je eventuele foutjes vlot weg camoufleert, hij brengt wel niet de super klank en ik miste in het begin wat Slavisch vuur en romantiek, dat Paganini thema vraagt misschien ook wel iets meer virtuositeit, maar hij bleef boeien dus het gaat enkel over een persoonlijke smaak qua uitvoering en het laatste deel was heel goed met een mooi opgebouwde melodie tijdens zijn laatste solo. Sowieso opnieuw puik werk van Otto Derolez die de 1e violen op sleeptouw nam, en het was zelfs even meer een vioolconcerto dan een pianoconcerto, zelden een viool een piano horen overspelen, maar het had wel iets. Je voelde ook dat Boris Giltburg al een pak ervaring heeft om met orkest te spelen, zeker met zo weinig repetitietijd was het samenspel zeer goed. Het orkest en de pianist zorgden samen voor een intens slot dat goed werd gesmaakt door het publiek, met twee bisnummers tot gevolg, in het tweede kon hij opnieuw zijn snelle vingers laten zien en het was een heel contrastrijke en intense toegift.

Na de pauze volgde dan een ander lievelingsstuk van mij (trouwens zelden zo'n mooie programmatie gezien) : het 2e Pianoconcerto van Rachmaninov met de voor mij onbekende Nathanaël Gouin als solist, ik ben er met een open geest beginnen naar luisteren, maar het werd al heel snel duidelijk dat hij niet aan het niveau van Boris Giltburg kon tippen, hij speelde wel vlot, maar veel te veel op achtergrond : bij momenten was hij de begeleiding aan het doen van het orkest, en dit moet natuurlijk andersom zijn. Na een tijdje ben ik me dan meer op het orkest gaan focussen en dat was dan opnieuw genieten, zeker tijdens het 2e deel met de inzet van de 1e fluit die prachtig gevolgd werd door de 1e klarinet, het werd toen even een klarinetconcerto ipv een pianoconcerto.

Er kwam wel wat beterschap tijdens het 3e deel : hier toch tekenen van wat meer kracht, maar hij kon die grote romantische spanningsbogen niet creëren, er zat ook niks Slavisch in deze uitvoering en je merkte ook dat hij minder orkestervaring had, de dialoog met het orkest opzoeken durfde hij precies niet en het samenspel met een uitstekend spelend Brussels Philharmonic verliep ook niet altijd even vlot. Ik had de indruk dat hij zo dicht mogelijk bij de partituur wou blijven. Hij is natuurlijk nog jong maar of ik ooit een ticket wil kopen om hem aan het werk te zien betwijfel ik : te weinig persoonlijkheid en zeker voor de Slavische werken te weinig ziel, dit klinkt waarschijnlijk wat hard richting een jong talent, maar als toeschouwer verwacht ik toch echt iets meer, het was ook een gewoon concert en geen concours. Ik heb dit stuk al heel vaak gehoord en puur qua piano toch mijn minste ervaring, maar dit is enkel mijn mening natuurlijk : het publiek was zeer enthousiast, dus wie ben ik...

Eigenlijk kan je het heel kort samenvatten : Boris Giltburg speelde muziek en Nathanaël Gouin speelde noten.