Herreweghe met deFilharmonie en Collegium Vocale Gent in Bozar

[KrisG]

na de sublieme ervaring met François-Xavier Roth in Eine Sinfonie zu Dantes Divina Commedia van Liszt wou ik dit stuk zeker nog eens opnieuw horen, ik wist dat ik een risico nam met Philippe Herreweghe als dirigent, maar de drang om dit werk nog eens te horen heeft de bovenhand genomen

ik vind het sowieso wel een stuk dat beter na de pauze past, en was ook zo voorzien dacht ik, van bij de openingsmaten had ik al door dat ik een foute keuze had gemaakt, de dirigent had het stuk duidelijk niet begrepen, geen diepgang en beleving en daardoor een vrij emotieloos gebeuren, een paar bizarre tempokeuzes hielpen ook niet en brachten ook geen vertrouwen bij zijn muzikanten, ik heb wel genoten van het solowerk van de 1e harp, basklarinet en 1e hobo

toen het vrouwenkoor inzette kwam er wel beterschap en voelde je ook dat de dirigent hier meer thuis in is, maar ook hier niet altijd de beste tempokeuzes, de solo sopraan van het koor was wel indrukwekkend, al veel mindere stemmen gehoord die als "echte" solo vooraan staan

maar een ontgoochelende uitvoering dus, ik heb me moeten forceren om er voor te applaudisseren

na de pauze Quattro Pezzi Sacri van Verdi, met een hoofdrol voor het Collegium Vocale Gent, dat opnieuw uitblonk in articulatie, het is echt wel een top koor, waarom het NOB zijn koren steeds over de grens gaat zoeken is me een raadsel als je dit koor in eigen land hebt
de dirigent voelde zich overduidelijk meer thuis in dit werk en dat leverde dan ook een kwalitatievere vertoning op dan voor de pauze, ik kon dit stuk wel smaken, maar mijn interesse lag vnl bij de Liszt, dus met geen happy gevoel op de trein naar huis maar eigenlijk had ik het kunnen/moeten weten, dus eigen fout