Brussels met het huis repertoire van hun vroegere chef

[KrisG]

deze avond mocht Brussels Philharmonic zowaar eens een interessant en boeiend programma brengen van/in Bozar en het resultaat was een mooi gevulde zaal met een stil en aandachtig publiek de opruimende catering was traditioneel minder stil

de avond begon met het langste pianoconcerto : het 2e van Brahms, met als solist Nelson Freire, je kon overduidelijk horen dat zowel het orkest als Michel Tabachnik zich thuis voelen in Brahms, het was ook gedurfd gespeeld zodat het een echt concerto werd en geen sonate met wat begeleiding, Nelson Freire schikte zich in de rol als lid van het orkest, zijn spelen ging mooi op in het orkest en vormde zo een passend geheel, sowieso een intelligente uitvoering, ik vind wel dat het stuk geen 50 minuten blijft boeien, maar dat ligt aan de partituur en niet aan de uitvoering, de grote romantische spanningsboog zit er niet in, in het 3e deel was ik aan een celloconcerto aan het denken, dus puik werk van de 1e cellist

na de pauze keek ik met veel verlangen uit naar Tod und Verklärung van Richard Strauss, toch één van mijn lievelingswerken van hem, ik had dit stuk al eens met Brussels gehoord en het was toen super, deze keer was ook wel goed maar het kon me net iets minder bekoren, de grote spanningsboog en de precisie ontbraken een beetje, dit stuk kan hele diepe emoties opwekken, en dit begon maar helemaal op het einde wat los te komen, maar zeker geen slechte uitvoering

de Vuurvogel Suite heb ik natuurlijk ook al vaak live gehoord, de zachte inzet van de lage strijkers was heel mooi en de opbouw lukte ook goed, maar niet alle pupiters speelden op hetzelfde niveau, de hoorns hadden precies toch hun beste dag niet ik vind de volledige versie van dit stuk trouwens veel beter werken dan de sterk ingekorte suite, het is gewoon te kort om echt goed met het contrast en de opbouw te kunnen spelen, maar wel leuke dingen gehoord zoals puik werk op de xylofoon, de strijkers waren bijna zoals steeds uitstekend op dreef (ook al tijdens de Brahms) en konden me gans de avond echt bekoren, maar in de opbouw naar de slotclimax konden ze toch niet wegsteken dat ze (ook zoals steeds) onderbezet waren

eigenlijk een beetje een verrassende wending : ik dacht : ik neem er die Brahms wel bij, maar ik ging eigenlijk vnl voor de stukken na de pauze, maar die Brahms zal me wel het meeste bijblijven

[Razin]

De vuurvogel is een speciaal geval en inderdaad de suites uit 1919 en 1945 missen de spanningsopbouw wat het werk geen goed doet.Kris,welke suite werd gespeeld?Ik heb wel de eerste suite gehoord tijdens een zomerconcert in 2001(dacht ik)met een jeugdorkest en een jonge Amerikaanse dirigent en die uitvoering blijft tot op de dag van vandaag mijn favoriet maar is soms wel langdradig wat niet vreemd is wat het is natuurlijk balletmuziek!
Grappig is het wel als het programma precies het tegenovergestelde levert als dat wat je had verwacht(lijkt erg op de dag dat ik alle Rachmaninov Pianoconcerten ging horen en als toetje de Derde,de Tweede in de middag was briljant en de Derde als afsluiter in de avond vond ik helemaal niks)

[KrisG]

de 2e suite