07-21-2013, 01:26 PM
ik heb gisteren mijn concertseizoen afgesloten met het Preludium concert, het traditionele concert (waarvan de organisatie dit jaar maar laat in orde is gekomen) aan de vooravond van 21 juli, was trouwens maar 1e keer dat ik hiervoor kaarten had, ik had een beetje schrik voor het publiek, maar behalve veel geflits viel het een stuk beter mee dan tijdens het Feest van de muziek, het was gelukkig ook enkele graden minder warm, maar blijkbaar was het op het podium even erg (spots voor de TV-uitzending 
) als toen
het NOB olv Andrew Grams begon met enkele stukjes uit de Schone Slaapster van Tchaikovski : Indroductie - Walz - Rose Adagio, ik moet wel toegeven dat Tchaikovski me steeds minder kan bekoren, maar het was een mooie opwarmer met op het einde toch een mooie intensiteit in het ritmische gedeelte
erna kwam de reden van mijn aanwezigheid : het 3e Pianoconcerto van Rachmaninov (of gewoon Rach 3 natuurlijk
) met Yury Favorin op de piano (4e laureaat KEW 2010), hij heeft me toen niet volledig kunnen overtuigen, maar zijn pianospel is precies toch meer volwassen geworden 
de eerste maten waren wel even slikken : het orkest begon er heel snel aan en ook de eerste pianonoten klonken niet echt als een traditionele Rach 3 maar die schrik-periode was maar van korte duur : ik kon zijn persoonlijke beleving van dit stuk al snel waarderen, en eigenlijk ga je toch naar een concertzaal om een unieke ervaring te hebben, dan is eens een andere interpretatie horen zeker een meevaller, hij durft vrij extreem gaan in het vormen van zijn eigen akkoorden en zelfs tempo-wisselingen in de maat : geen cadeau voor het orkest en de dirigent, maar het NOB voelt zich natuurlijk thuis in dit stuk, en dat hoor je gewoon 
ergens hoorde je toch dat het podium een bakoven was, maar daar kunnen de muzikanten natuurlijk niks aan doen! de solo op het einde van het 1e deel was heel intens en ook heel apart gespeeld, deze goede indruk werd nog versterkt in een subliem 2e deel : orkest en piano versmolten tot één geheel en er kwam toch wat diepgang, wat ik in het 1e deel soms wat miste door het snelle tempo, maar hier kwam echt alles samen, het klonk soms meer als een Symfonie dan als een Concerto : wat als heel positief mag geïnterpreteerd worden, ergens heb je het gevoel dat hij niet zo hard op de toetsen slaat, de klank is niet geforceerd, maar de dirigent liet het orkest spelen en je kon de piano steeds blijven horen, wat bij Rach 3 geen evidentie is en zelfs eerder uitzonderlijk, dus qua volume was er absoluut niks mis mee in het 3e deel had hij het soms wat moeilijk om de aandacht te blijven vragen, maar naar het einde toe was er toch een hele mooie spanningsboog : met dank aan het orkest en zoals steeds in dit werk schitterende "bas" strijkers gehoord in het NOB
het toch wel zeer korte concert kreeg gelukkig nog een "surprise" : ik moet toegeven dat het slot met de Frivole Framboos echt een super ervaring was, het moet er niet altijd te serieus aan toegaan en dit was muzikaal echt heel hoog niveau
de seizoensafsluiter was dus echt een geslaagd concert
(en nu nog mijn seizoensoverzicht typen )
) als toenhet NOB olv Andrew Grams begon met enkele stukjes uit de Schone Slaapster van Tchaikovski : Indroductie - Walz - Rose Adagio, ik moet wel toegeven dat Tchaikovski me steeds minder kan bekoren, maar het was een mooie opwarmer met op het einde toch een mooie intensiteit in het ritmische gedeelte
erna kwam de reden van mijn aanwezigheid : het 3e Pianoconcerto van Rachmaninov (of gewoon Rach 3 natuurlijk
) met Yury Favorin op de piano (4e laureaat KEW 2010), hij heeft me toen niet volledig kunnen overtuigen, maar zijn pianospel is precies toch meer volwassen geworden de eerste maten waren wel even slikken : het orkest begon er heel snel aan en ook de eerste pianonoten klonken niet echt als een traditionele Rach 3
maar die schrik-periode was maar van korte duur : ik kon zijn persoonlijke beleving van dit stuk al snel waarderen, en eigenlijk ga je toch naar een concertzaal om een unieke ervaring te hebben, dan is eens een andere interpretatie horen zeker een meevaller, hij durft vrij extreem gaan in het vormen van zijn eigen akkoorden en zelfs tempo-wisselingen in de maat : geen cadeau voor het orkest en de dirigent, maar het NOB voelt zich natuurlijk thuis in dit stuk, en dat hoor je gewoon ergens hoorde je toch dat het podium een bakoven was, maar daar kunnen de muzikanten natuurlijk niks aan doen! de solo op het einde van het 1e deel was heel intens en ook heel apart gespeeld, deze goede indruk werd nog versterkt in een subliem 2e deel : orkest en piano versmolten tot één geheel en er kwam toch wat diepgang, wat ik in het 1e deel soms wat miste door het snelle tempo, maar hier kwam echt alles samen, het klonk soms meer als een Symfonie dan als een Concerto : wat als heel positief mag geïnterpreteerd worden, ergens heb je het gevoel dat hij niet zo hard op de toetsen slaat, de klank is niet geforceerd, maar de dirigent liet het orkest spelen en je kon de piano steeds blijven horen, wat bij Rach 3 geen evidentie is en zelfs eerder uitzonderlijk, dus qua volume was er absoluut niks mis mee in het 3e deel had hij het soms wat moeilijk om de aandacht te blijven vragen, maar naar het einde toe was er toch een hele mooie spanningsboog : met dank aan het orkest en zoals steeds in dit werk schitterende "bas" strijkers gehoord in het NOB het toch wel zeer korte concert kreeg gelukkig nog een "surprise" : ik moet toegeven dat het slot met de Frivole Framboos echt een super ervaring was, het moet er niet altijd te serieus aan toegaan
en dit was muzikaal echt heel hoog niveaude seizoensafsluiter was dus echt een geslaagd concert
(en nu nog mijn seizoensoverzicht typen
)