06-04-2013, 12:36 AM
Ik heb er deze avond vrij onverwacht nog een concert bijgenomen 
het was al even geleden dat ik het SymfonieOrkest Vlaanderen nog eens aan het werk had gehoord en het was ook dringend tijd om het Vioolconcerto van Shostakovich nog eens live te beleven
als opwarmer dirigeerde Jan Latham-Koenig (hun nieuwe chef vanaf volgend seizoen > wordt wel een zware opgave om Seiko Kim te doen vergeten) Four Sea Interludes from Peter Grimes van Benjamin Britten, het was mijn 1e ervaring met dit stuk en ik had er mij wegens de late beslissing om naar dit concert te gaan uitzonderlijk eens niet op voorbereid, wel mooie muziek, die soms wat richting harmonie-muziek ging, maar niet 100% mijn ding
erna werd het gelukkig een pak interessanter met Mayu Kiskima op viool in mijn lievelings-vioolconcerto, en het is een uitvoering geworden waar wel heel wat over te zeggen valt
ik was al heel snel geboeid en verwonderd over de prachtige volle klank die ze uit haar topinstrument kreeg, ze had totaal geen moeite om de grote zaal van Bozar te vullen, en ze kreeg alle ruimte van het orkest, ik ben wel niet zo overtuigd over het geheel : bij momenten speelde ze briljant en greep ze je bij de keel, maar toch ook redelijk wat "accidentjes" die waarschijnlijk wel onvermijdbaar zijn met zo'n fysieke speelstijl, de viool werd bij momenten gewoon gemarteld, maar als er één concerto is waarbij je dat mag doen is het dit wel natuurlijk het was zelfs zo puur op kracht gespeeld dat ze echt stond uit te hijgen tussen de delen door en de pauzes echt wat moesten rekken om terug op haar positieven te komen, ik vraag me echt af op welke plaats ze met deze prestatie in de KEW (het is nu toch de periode ) zou zijn geëindigd 
in de eerste delen miste ik wat somberheid en duisternis, (om in de KEW-sfeer te blijven) een bekende Varga-basher zei ooit eens "om Shostakovich te kunnen spelen moet je de dood in de ogen hebben gekeken" en op dat punt zat ik tijdens de eerste delen wat op mijn honger, MAAR hier kwam wel verandering in tijdens de indrukwekkende solo op het einde van het voorlaatste deel, dat was zo een enorme mengeling van kracht en waanzin dat het orkest echt wat moeite had bij de overname bij de start van het slotdeel, het orkest speelde goed, met prachtige klarinetten, een schitterende tuba tijdens het 1e deel en de hoorns die probeerden om het geheel toch wat donkerder te maken, maar ik miste soms toch een beetje een Shostakovich-sound in het orkest, het is een uitvoering die ik nooit zal vergeten, en bij momenten gewoon subliem, maar toch gaat er niks boven een sombere en intiemere uitvoering door een Rus (of Russin) in grote doen, het publiek was heel enthousiast en ik vond het één van de boeiendste concerti uit mijn concertleven
na zo'n climax was het een beetje ondankbaar voor het orkest om aan Romeo & Juliet te beginnen, het is misschien wel het beroemdste en bekendste werk van Prokofiev, maar ik hoor toch veel liever zijn symfonieën (in het bijzonder nr 3,5 en 6), als opener werd direct het grote geschut ingezet dan weten jullie al wat er gespeeld is natuurlijk! bastrombone en tuba hebben het prachtig gedaan, gans het orkest speelde trouwens heel goed, in de ff passages merk je toch de strijkers onderbezet zijn, maar dat weet je natuurlijk op voorhand bij dit orkest, het is wel leuk om een enthousiast orkest te horen spelen, dat hoor je gewoon de slagwerksectie (prachtige prestatie op de kleine trom!) heeft mijn trommelvliezen nog eens getest (en mijn oren hebben het pleit verloren vrees ik 
) ik heb bij momenten zelfs hele mooie dingen gehoord die ik enkel van een toporkest verwacht : prachtig uitgewerkte nuances en interacties, mooie kleuren en bij momenten een echte diepe bas-sound! de dirigent had voor wat minder vaak gespeelde stukjes gekozen, het laatste deel was misschien een wat ongelukkige keuze als slot, die werken met kortere stukjes liggen me meestal wat minder (The Planets als grote uitzondering 
), maar zeker geen spijt van mijn aanwezigheid!
het was al even geleden dat ik het SymfonieOrkest Vlaanderen nog eens aan het werk had gehoord en het was ook dringend tijd om het Vioolconcerto van Shostakovich nog eens live te belevenals opwarmer dirigeerde Jan Latham-Koenig (hun nieuwe chef vanaf volgend seizoen > wordt wel een zware opgave om Seiko Kim te doen vergeten) Four Sea Interludes from Peter Grimes van Benjamin Britten, het was mijn 1e ervaring met dit stuk en ik had er mij wegens de late beslissing om naar dit concert te gaan uitzonderlijk eens niet op voorbereid, wel mooie muziek, die soms wat richting harmonie-muziek ging, maar niet 100% mijn ding
erna werd het gelukkig een pak interessanter met Mayu Kiskima op viool in mijn lievelings-vioolconcerto, en het is een uitvoering geworden waar wel heel wat over te zeggen valt
ik was al heel snel geboeid en verwonderd over de prachtige volle klank die ze uit haar topinstrument kreeg, ze had totaal geen moeite om de grote zaal van Bozar te vullen, en ze kreeg alle ruimte van het orkest, ik ben wel niet zo overtuigd over het geheel : bij momenten speelde ze briljant en greep ze je bij de keel, maar toch ook redelijk wat "accidentjes" die waarschijnlijk wel onvermijdbaar zijn met zo'n fysieke speelstijl, de viool werd bij momenten gewoon gemarteld, maar als er één concerto is waarbij je dat mag doen is het dit wel natuurlijk het was zelfs zo puur op kracht gespeeld dat ze echt stond uit te hijgen tussen de delen door en de pauzes echt wat moesten rekken om terug op haar positieven te komen, ik vraag me echt af op welke plaats ze met deze prestatie in de KEW (het is nu toch de periode ) zou zijn geëindigd in de eerste delen miste ik wat somberheid en duisternis, (om in de KEW-sfeer te blijven) een bekende Varga-basher zei ooit eens "om Shostakovich te kunnen spelen moet je de dood in de ogen hebben gekeken" en op dat punt zat ik tijdens de eerste delen wat op mijn honger, MAAR hier kwam wel verandering in tijdens de indrukwekkende solo op het einde van het voorlaatste deel, dat was zo een enorme mengeling van kracht en waanzin dat het orkest echt wat moeite had bij de overname bij de start van het slotdeel, het orkest speelde goed, met prachtige klarinetten, een schitterende tuba tijdens het 1e deel en de hoorns die probeerden om het geheel toch wat donkerder te maken, maar ik miste soms toch een beetje een Shostakovich-sound in het orkest, het is een uitvoering die ik nooit zal vergeten, en bij momenten gewoon subliem, maar toch gaat er niks boven een sombere en intiemere uitvoering door een Rus (of Russin) in grote doen, het publiek was heel enthousiast en ik vond het één van de boeiendste concerti uit mijn concertleven na zo'n climax was het een beetje ondankbaar voor het orkest om aan Romeo & Juliet te beginnen, het is misschien wel het beroemdste en bekendste werk van Prokofiev, maar ik hoor toch veel liever zijn symfonieën (in het bijzonder nr 3,5 en 6), als opener werd direct het grote geschut ingezet
dan weten jullie al wat er gespeeld is natuurlijk! bastrombone en tuba hebben het prachtig gedaan, gans het orkest speelde trouwens heel goed, in de ff passages merk je toch de strijkers onderbezet zijn, maar dat weet je natuurlijk op voorhand bij dit orkest, het is wel leuk om een enthousiast orkest te horen spelen, dat hoor je gewoon de slagwerksectie (prachtige prestatie op de kleine trom!) heeft mijn trommelvliezen nog eens getest (en mijn oren hebben het pleit verloren vrees ik ) ik heb bij momenten zelfs hele mooie dingen gehoord die ik enkel van een toporkest verwacht : prachtig uitgewerkte nuances en interacties, mooie kleuren en bij momenten een echte diepe bas-sound! de dirigent had voor wat minder vaak gespeelde stukjes gekozen, het laatste deel was misschien een wat ongelukkige keuze als slot, die werken met kortere stukjes liggen me meestal wat minder (The Planets als grote uitzondering ), maar zeker geen spijt van mijn aanwezigheid!