04-13-2024, 11:12 AM
Ik schrijf maar af en toe nog eens een stukje, maar dit concert verdient dat wel!
Het was nog maar mijn derde concert met Philharmonia, maar na deze avond ga ik ze niet snel vergeten. Sowieso een schitterende en logische programmatie, waarom gebeurt dit niet meer vraag ik me?
Voor de pauze kregen we het 2e Pianoconcerto van Rachmaninov met Bruce Liu. Het was goed gespeeld, maar zoals steeds bij uitvoeringen van niet-Russen ontbreekt het echte vuur een beetje. Het niveau van het orkest viel me wel op en dat beloofde dus veel goeds voor na de pauze met de 10e Symfonie van Shostakovich. De bis was een korte sonate waarin de concertmeester me nog meer kon bekoren dan de pianist.
Al van bij de openingsmaten door Santtu-Matias Rouvali had ik door dat het goed zat. De precisie bij de strijkers en meer in het bijzonder het volume van de contrabassen waren exceptioneel. Het is bijna niet te geloven maar de houtblazers hebben dit niveau nog overtroffen. Het moet zowat de beste gezamenlijke prestatie van die sectie zijn geweest die ik ooit heb beleefd, met dan nog een speciale 'ster-vermelding' voor de 1e klarinet (haar gezicht kwam me niet vreemd voor en idd. ze heeft bij Brussels Philharmonic gespeeld). De klanken uit de 1e hobo en 1e fagot moesten er trouwens niks voor onderdoen, en ook nog een perfect gespeelde (moeilijke) fade out door de cor anglais was me opgevallen.
Bij momenten was het moeilijk te bevatten dat het mogelijk is om ZO goed te spelen. De intensiteit van het tweede deel was waanzinnig, maar niet doordat er puur op decibels werd ingezet, gedurende gans de uitvoering lag de focus op de muzikaliteit. De rest van het orkest was trouwens ook top, ik kan niet het minste puntje van kritiek bedenken, wat na bijna een uur muziek uitzonderlijk is! Als bis hebben we Valse Triste van Sibelius gekregen.
Het was nog maar mijn derde concert met Philharmonia, maar na deze avond ga ik ze niet snel vergeten. Sowieso een schitterende en logische programmatie, waarom gebeurt dit niet meer vraag ik me?
Voor de pauze kregen we het 2e Pianoconcerto van Rachmaninov met Bruce Liu. Het was goed gespeeld, maar zoals steeds bij uitvoeringen van niet-Russen ontbreekt het echte vuur een beetje. Het niveau van het orkest viel me wel op en dat beloofde dus veel goeds voor na de pauze met de 10e Symfonie van Shostakovich. De bis was een korte sonate waarin de concertmeester me nog meer kon bekoren dan de pianist.
Al van bij de openingsmaten door Santtu-Matias Rouvali had ik door dat het goed zat. De precisie bij de strijkers en meer in het bijzonder het volume van de contrabassen waren exceptioneel. Het is bijna niet te geloven maar de houtblazers hebben dit niveau nog overtroffen. Het moet zowat de beste gezamenlijke prestatie van die sectie zijn geweest die ik ooit heb beleefd, met dan nog een speciale 'ster-vermelding' voor de 1e klarinet (haar gezicht kwam me niet vreemd voor en idd. ze heeft bij Brussels Philharmonic gespeeld). De klanken uit de 1e hobo en 1e fagot moesten er trouwens niks voor onderdoen, en ook nog een perfect gespeelde (moeilijke) fade out door de cor anglais was me opgevallen.
Bij momenten was het moeilijk te bevatten dat het mogelijk is om ZO goed te spelen. De intensiteit van het tweede deel was waanzinnig, maar niet doordat er puur op decibels werd ingezet, gedurende gans de uitvoering lag de focus op de muzikaliteit. De rest van het orkest was trouwens ook top, ik kan niet het minste puntje van kritiek bedenken, wat na bijna een uur muziek uitzonderlijk is! Als bis hebben we Valse Triste van Sibelius gekregen.
.