09-28-2019, 12:33 AM
Na 2,5 maanden zonder symfonische noten was het dringend tijd om nog eens naar Bozar te trekken. Het NOB opende de avond met Capriccio Espagnol van Rimsky-Korsakov. Ik had er tijdens de namiddag al eens naar geluisterd, maar het was mijn eerste live ervaring. Het was direct een schot in de roos. Een boeiend stuk met prachtig solowerk van de 1e klarinet en de 1e hoorn. Het NOB speelde met veel precisie. Stanislav Kochanovsky heeft het orkest duidelijk naar een ander niveau getild. Het was fijn om 'mijn huisorkest' nog eens op deze wijze te horen spelen. De nieuwe concertmeester heeft het solowerk voortreffelijk gebracht en ze heeft de andere strijkers ook meegesleurd met haar enthousiasme. Het (stille) publiek heeft deze prachtige ouverture met ongebruikelijk veel applaus beloond, zeker voor een eerste werk op de avond. Ook wel fijn dat het een iets langer stok betrof, want vaak zijn de verbouwingswerken om de piano op het podium te krijgen langer dan de ouverture.
Hierna mocht Nikolai Lugansky één van mijn lievelingswerken brengen : het 2e Pianoconerto van Prokofiev, een absoluut meesterwerk!!! De openingsnoten waren helder en zacht gespeeld en dit zette eigenlijk wel de toon voor de rest van de uitvoering. Het was heel bloot en fragiel gespeeld, met een zware nadruk op een persoonlijke interpretatie van het werk. Hij creëerde al snel sfeer en het NOB ging vlot mee in zijn verhaal. Met zijn eigen tempo-keuzes was het geen cadeau voor de dirigent om dit tot een goed einde te brengen, maar hij heeft dit voortreffelijk opgevangen. Ik vond de begeleiding van het orkest fantastisch. Zelfs in die mate dat ik me spontaan de reflectie maakte dat ik dit beter vond dan de laatste keer dat ik dit werk heb gehoord met het KCO. Het NOB speelde het met meer Russisch vuur en passie. Dit gaf ook een prachtig contrast met het eerder intieme spel van de solist. Ik heb het zelf meer voor de waanzin in dit werk dat bv. een Anna Vinnitskaya brengt, maar dit gaf ook wel een zeer boeiende ervaring. In het begin zit er veel solowerk voor de piano in en dat was allemaal zeer origineel gebracht. Bij de tweede cadenza heeft het orkest het schitterend overgenomen met prachtig werk van de trompetten en de trombones, die hierbij trouwens een prachtig en diep vibrato gebruikten. Het volume dat het orkest bracht was gewoon de perfectie : voldoende om niet te braaf te zijn en er ook niet over met het risico dat het enkel lawaai wordt. De dirigent had het dus perfect in de hand. Tijdens de power passages van het orkest vielen de scherpe en schelle tonen van de fluiten me op. Het zijn echt die klankkleuren en een streepje waanzin dat ik in dit werk wil horen. Op het einde begon de pianist ook met wat meer kracht te spelen, dit samen met enkel crazy tempi bracht een zinderend slot. Het publiek wist deze uitvoering echt wel te smaken!
Tijdens de pauze dan nog even getwijfeld of ik na dit hoogtepunt niet beter naar huis kon gaan, maar ik had van een paar muzikanten toch de input gekregen om te blijven. Ik ben geen fan meer van Tchaikovsky en een symfonie van hem beluisteren zie ik al een hele tijd niet meer zitten. Het NOB heeft zijn 5e wel heel goed gebracht, maar dan nog zitten er teveel saaie passages in. Het ligt me gewoon niet meer, niks aan te doen. Maar ik kon het hoge niveau van de uitvoering wel waarderen. De strijkers, die jammer genoeg weeral eens onderbezet waren, hebben echt hun best gedaan. De kopers brachten veel diepgang en dat maakte het bij momenten toch nog een beetje spannend. De dirigent heeft er wel het maximale uitgehaald met veel oog voor detail. De overgangen in de hoornsolo waren soms een beetje moeilijk en er mocht iets meer kleur in, maar de hoorns samen waren wel meer dan ok. Het slot kon me dan toch wat boeien, en op zich is het stuk wel redelijk vlot gepasseerd, maar het is toch het gedeelte voor de pauze dat me zal bij blijven. Hopelijk spelen ze 2e Mahler op hetzelfde niveau!!!
Hierna mocht Nikolai Lugansky één van mijn lievelingswerken brengen : het 2e Pianoconerto van Prokofiev, een absoluut meesterwerk!!! De openingsnoten waren helder en zacht gespeeld en dit zette eigenlijk wel de toon voor de rest van de uitvoering. Het was heel bloot en fragiel gespeeld, met een zware nadruk op een persoonlijke interpretatie van het werk. Hij creëerde al snel sfeer en het NOB ging vlot mee in zijn verhaal. Met zijn eigen tempo-keuzes was het geen cadeau voor de dirigent om dit tot een goed einde te brengen, maar hij heeft dit voortreffelijk opgevangen. Ik vond de begeleiding van het orkest fantastisch. Zelfs in die mate dat ik me spontaan de reflectie maakte dat ik dit beter vond dan de laatste keer dat ik dit werk heb gehoord met het KCO. Het NOB speelde het met meer Russisch vuur en passie. Dit gaf ook een prachtig contrast met het eerder intieme spel van de solist. Ik heb het zelf meer voor de waanzin in dit werk dat bv. een Anna Vinnitskaya brengt, maar dit gaf ook wel een zeer boeiende ervaring. In het begin zit er veel solowerk voor de piano in en dat was allemaal zeer origineel gebracht. Bij de tweede cadenza heeft het orkest het schitterend overgenomen met prachtig werk van de trompetten en de trombones, die hierbij trouwens een prachtig en diep vibrato gebruikten. Het volume dat het orkest bracht was gewoon de perfectie : voldoende om niet te braaf te zijn en er ook niet over met het risico dat het enkel lawaai wordt. De dirigent had het dus perfect in de hand. Tijdens de power passages van het orkest vielen de scherpe en schelle tonen van de fluiten me op. Het zijn echt die klankkleuren en een streepje waanzin dat ik in dit werk wil horen. Op het einde begon de pianist ook met wat meer kracht te spelen, dit samen met enkel crazy tempi bracht een zinderend slot. Het publiek wist deze uitvoering echt wel te smaken!
Tijdens de pauze dan nog even getwijfeld of ik na dit hoogtepunt niet beter naar huis kon gaan, maar ik had van een paar muzikanten toch de input gekregen om te blijven. Ik ben geen fan meer van Tchaikovsky en een symfonie van hem beluisteren zie ik al een hele tijd niet meer zitten. Het NOB heeft zijn 5e wel heel goed gebracht, maar dan nog zitten er teveel saaie passages in. Het ligt me gewoon niet meer, niks aan te doen. Maar ik kon het hoge niveau van de uitvoering wel waarderen. De strijkers, die jammer genoeg weeral eens onderbezet waren, hebben echt hun best gedaan. De kopers brachten veel diepgang en dat maakte het bij momenten toch nog een beetje spannend. De dirigent heeft er wel het maximale uitgehaald met veel oog voor detail. De overgangen in de hoornsolo waren soms een beetje moeilijk en er mocht iets meer kleur in, maar de hoorns samen waren wel meer dan ok. Het slot kon me dan toch wat boeien, en op zich is het stuk wel redelijk vlot gepasseerd, maar het is toch het gedeelte voor de pauze dat me zal bij blijven. Hopelijk spelen ze 2e Mahler op hetzelfde niveau!!!