12-10-2018, 12:15 PM
Het is een druk concertprogramma de laatste weken. Om de kerk een beetje in het midden te houden en omdat ik geen super fan ben van de 1e Symfonie van Brahms ben ik pas aan de pauze ingevallen. Volgens de kritieken die ik tijdens de pauze heb opgevangen was het een heel goede uitvoering.
Tot mijn grote vreugde zag ik een volledige strijkersbezetting zitten voor de 4e Symfonie van Bruckner. Minder vrolijk werd ik terug van het publiek : twee stoelen naast mij heeft een oude dame gans het stuk door met een papiertje van een snoep zitten spelen, om zot van te worden. Zelfs 2 stoelen verder hadden ze er ook nog last van heb ik na het concert gehoord. En tijdens de laatste 5 minuten was er constant een alarm van een uurwerk of smartphone te horen. Een optimale beleving is me de laatste concerten echt niet gegund precies.
Het betrof de wereldpremière van een herwerkte versie, hoeveel versies zijn er nu ondertussen.... Dat is toch wel een beetje een probleem met Bruckner vind ik. Die brave mens had zijn energie beter verdeeld en zo ging zijn 9e wel afgeraakt zijn. Hartmut Haenchen is een hele goede Bruckner dirigent. Ik heb vrij recent nog de 8e gehoord met hem en De Munt en dat was me zeer goed bevallen. Zoals toen was het nu ook een hele snelle uitvoering. Hij heeft ze er nu in minder dan een uur door gekregen, wat echt wel opmerkelijk is. Het voelde inderdaad ook wel snel aan, soms op het randje van te snel vond ik, maar blijkbaar wou Bruckner het zelf ook zo snel zien. De laatste keer dat ik deze symfonie met het NOB heb gehoord was met Walter Weller. Qua tempo dag en nacht verschil maar toen ook wel een top uitvoering en met veel diepgang. Er was gisteren één pupiter die alle aandacht naar zich heeft toegetrokken : de trombones waren uitmuntend. Ik herinner me nog de glansprestatie van Bruno en Guido in de 9e enkele seizoenen geleden. Deze keer was het opnieuw Bruno op één, een nieuw gezicht op nr 2 en Wouter op bastrombone bleek een gouden zet te zijn. Wat een volume en een power : ze hebben bij momenten gans het orkest overhoop gespeeld maar toch voelde dit niet als storend of uit-balans aan. In een Bruckner vind ik dat monumentale wel kunnen, en die pupiter is dan wel de perfecte om dat in te vullen. Ondanks de kracht heb ik toch heel subtiele nuances en mooi uitgewerkte passages gehoord ook. Misschien dat enkel de balans met de pauken niet optimaal was, die mochten wat nadrukkelijker aanwezig zijn. Leo op één bij de trompetten is ook een certitude in zo'n type werken! De 1e hoorn was verdubbeld en allemaal samen gaf het ook een indrukwekkende sound op het einde van het eerste deel. De houtblazers hebben het ook heel goed gedaan. Bij de strijkers had ik af en toe een tik meer volume verwacht gezien de bezetting. Het NOB heeft niet zo veel vaste strijkers meer en ik denk dat niet iedereen op een top instrument speelt ook. Als de zware kopers er zin in hebben wordt het dan niet zo evident denk ik om de balans te houden. In het 4e deel kwam dan plots wel een geslaagde vertraging van het tempo en dat gaf wat ademruimte om de finale voor te bereiden. Ik vraag me af hoe ik deze symfonie zou hebben beleefd zonder die storende invloeden. Ik was nu al snel gedwongen om technisch te luisteren ipv emotioneel, en het is natuurlijk voor die tweede ervaring dat je naar een concertzaal trekt. Deze symfonie was de start van een Bruckner-cyclus > een initiatief wat ik enkel maar kan toejuichen en ik kijk uit naar de volgende concerten!
Tot mijn grote vreugde zag ik een volledige strijkersbezetting zitten voor de 4e Symfonie van Bruckner. Minder vrolijk werd ik terug van het publiek : twee stoelen naast mij heeft een oude dame gans het stuk door met een papiertje van een snoep zitten spelen, om zot van te worden. Zelfs 2 stoelen verder hadden ze er ook nog last van heb ik na het concert gehoord. En tijdens de laatste 5 minuten was er constant een alarm van een uurwerk of smartphone te horen. Een optimale beleving is me de laatste concerten echt niet gegund precies.
Het betrof de wereldpremière van een herwerkte versie, hoeveel versies zijn er nu ondertussen.... Dat is toch wel een beetje een probleem met Bruckner vind ik. Die brave mens had zijn energie beter verdeeld en zo ging zijn 9e wel afgeraakt zijn. Hartmut Haenchen is een hele goede Bruckner dirigent. Ik heb vrij recent nog de 8e gehoord met hem en De Munt en dat was me zeer goed bevallen. Zoals toen was het nu ook een hele snelle uitvoering. Hij heeft ze er nu in minder dan een uur door gekregen, wat echt wel opmerkelijk is. Het voelde inderdaad ook wel snel aan, soms op het randje van te snel vond ik, maar blijkbaar wou Bruckner het zelf ook zo snel zien. De laatste keer dat ik deze symfonie met het NOB heb gehoord was met Walter Weller. Qua tempo dag en nacht verschil maar toen ook wel een top uitvoering en met veel diepgang. Er was gisteren één pupiter die alle aandacht naar zich heeft toegetrokken : de trombones waren uitmuntend. Ik herinner me nog de glansprestatie van Bruno en Guido in de 9e enkele seizoenen geleden. Deze keer was het opnieuw Bruno op één, een nieuw gezicht op nr 2 en Wouter op bastrombone bleek een gouden zet te zijn. Wat een volume en een power : ze hebben bij momenten gans het orkest overhoop gespeeld maar toch voelde dit niet als storend of uit-balans aan. In een Bruckner vind ik dat monumentale wel kunnen, en die pupiter is dan wel de perfecte om dat in te vullen. Ondanks de kracht heb ik toch heel subtiele nuances en mooi uitgewerkte passages gehoord ook. Misschien dat enkel de balans met de pauken niet optimaal was, die mochten wat nadrukkelijker aanwezig zijn. Leo op één bij de trompetten is ook een certitude in zo'n type werken! De 1e hoorn was verdubbeld en allemaal samen gaf het ook een indrukwekkende sound op het einde van het eerste deel. De houtblazers hebben het ook heel goed gedaan. Bij de strijkers had ik af en toe een tik meer volume verwacht gezien de bezetting. Het NOB heeft niet zo veel vaste strijkers meer en ik denk dat niet iedereen op een top instrument speelt ook. Als de zware kopers er zin in hebben wordt het dan niet zo evident denk ik om de balans te houden. In het 4e deel kwam dan plots wel een geslaagde vertraging van het tempo en dat gaf wat ademruimte om de finale voor te bereiden. Ik vraag me af hoe ik deze symfonie zou hebben beleefd zonder die storende invloeden. Ik was nu al snel gedwongen om technisch te luisteren ipv emotioneel, en het is natuurlijk voor die tweede ervaring dat je naar een concertzaal trekt. Deze symfonie was de start van een Bruckner-cyclus > een initiatief wat ik enkel maar kan toejuichen en ik kijk uit naar de volgende concerten!