12-02-2018, 01:01 PM
We zijn voor de twee avond op rij naar een concert geweest. Deze keer betrof het een unieke kans om zowat het beste orkest van Oceanië te zien. De Elisabethzaal was zo goed als uitverkocht voor het Sydney Symphony Orchestra. Jammer genoeg waren heel veel mensen daar niet op hun plaats. Het moet zowat het slechtste publiek ooit zijn geweest : storend applaus op de meest onmogelijke momenten, lawaaimakers, bij het babbelen zelfs niet eens de moeite meer doen om de stem wat te dimmen, zodat gans het balkon 'mocht' meeluisteren, hoestbuien van vele minuten zonder het gezond verstand te hebben van even buiten te gaan, en dan nog wat opzettelijke amokmakers die dachten dat ze op café zaten. Ik zag dat vele mensen rondom ons zich dood aan het ergeren waren. Als de uitvoering niet veel soeps is heb ik ergens nog vrede mee maar nu hebben ze wel een top uitvoering verbrod.
Als opener kregen we Engelsflügel van Dean. Was niet echt mijn ding maar je hoorde wel al het niveau van het orkest. Daarna bracht Renaud Capuçon het Vioolconcerto van Alban Berg. Een beetje verrassend was het pas mijn eerste live ervaring. Een zware brok muziek die zowel door de solist als het orkest heel goed zijn gebracht. Het was op zich een leuke vergelijking met Kavakos van de avond ervoor, maar gezien de totaal andere stijl van de concerti en ook de veel zwaardere bezetting in de Berg was het ergens appelen met peren vergelijken. Renaud Capuçon speelt ook op een heel hoog niveau, maar ik vond dat Leonidas toch nog iets gemakkelijker klank maakte. Die Berg is wel een zotte orchestratie, bij de start van het 2e deel worden de pauken zelfs even verdubbeld! In een echt stille zaal kan dit concerto wel een diepe indruk achterlaten denk ik.
Na de pauze werd het publiek nog twee graduaties erger wat doodzonde was want David Robertson heeft een sublieme uitvoering gebracht van de de 5e Symfonie van Prokofiev. Ze zijn een goede 2 weken aan het toeren in West-Europa, en dit met oa 5e Mahler, maar van enige vermoeidheid was niks te merken. De dirigent heeft me nieuwe dingen laten ontdekken met prachtig uitgewerkte nuances en details bij de strijkers. Ook de humor van Prokofiev werd heel subtiel geëtaleerd. De pauken hebben me een klankenpalet gegeven dat ik zelfs na een 400-tal concerten nog niet had gehoord. De klank van de 1e trompet kwam precies vanop een perfecte CD-uitvoering, maar hier dan wel met de grote plus van de live sensatie. Ook de kleine klarinet en dwarsfluit waren van Wiener Philharmoniker niveau. De laatste keer dat ik dit werk heb gehoord was met het KCO met Gergiev, maar deze uitvoering overtrof die vele malen. Ik denk niet dat je dit veel beter kan brengen : een zeer gezonde mix van intimiteit en intensiteit, en verder een zeer mooie spanningsboog en zeer rijk klankenpalet. Ze spelen het volgende week ook nog eens in Luxembourg. Mocht ik de garantie kunnen krijgen op een stille zaal zou ik nog eens gaan luisteren!
Als opener kregen we Engelsflügel van Dean. Was niet echt mijn ding maar je hoorde wel al het niveau van het orkest. Daarna bracht Renaud Capuçon het Vioolconcerto van Alban Berg. Een beetje verrassend was het pas mijn eerste live ervaring. Een zware brok muziek die zowel door de solist als het orkest heel goed zijn gebracht. Het was op zich een leuke vergelijking met Kavakos van de avond ervoor, maar gezien de totaal andere stijl van de concerti en ook de veel zwaardere bezetting in de Berg was het ergens appelen met peren vergelijken. Renaud Capuçon speelt ook op een heel hoog niveau, maar ik vond dat Leonidas toch nog iets gemakkelijker klank maakte. Die Berg is wel een zotte orchestratie, bij de start van het 2e deel worden de pauken zelfs even verdubbeld! In een echt stille zaal kan dit concerto wel een diepe indruk achterlaten denk ik.
Na de pauze werd het publiek nog twee graduaties erger wat doodzonde was want David Robertson heeft een sublieme uitvoering gebracht van de de 5e Symfonie van Prokofiev. Ze zijn een goede 2 weken aan het toeren in West-Europa, en dit met oa 5e Mahler, maar van enige vermoeidheid was niks te merken. De dirigent heeft me nieuwe dingen laten ontdekken met prachtig uitgewerkte nuances en details bij de strijkers. Ook de humor van Prokofiev werd heel subtiel geëtaleerd. De pauken hebben me een klankenpalet gegeven dat ik zelfs na een 400-tal concerten nog niet had gehoord. De klank van de 1e trompet kwam precies vanop een perfecte CD-uitvoering, maar hier dan wel met de grote plus van de live sensatie. Ook de kleine klarinet en dwarsfluit waren van Wiener Philharmoniker niveau. De laatste keer dat ik dit werk heb gehoord was met het KCO met Gergiev, maar deze uitvoering overtrof die vele malen. Ik denk niet dat je dit veel beter kan brengen : een zeer gezonde mix van intimiteit en intensiteit, en verder een zeer mooie spanningsboog en zeer rijk klankenpalet. Ze spelen het volgende week ook nog eens in Luxembourg. Mocht ik de garantie kunnen krijgen op een stille zaal zou ik nog eens gaan luisteren!