11-11-2018, 10:05 PM
Ik ben deze namiddag naar Bozar geweest voor het grote herdenkingsconcert van 100 jaar einde WO I. Het NOB onder leiding van Hugh Wolff startte met de Brabançonne, die ik voor het eerst met vocale ondersteuning heb gehoord.
Het concert begon met het War Requiem van Annelies Van Parys. Het NOB werd vergezeld van het Collegium Vocale Gent. Ik denk dat het de eerste keer was dat het NOB met dit absolute top koor mocht spelen. Als sopraan was Sophie Karthäuser van de partij en de bariton was Thomas Bauer. Het stuk begon met stevige interventies van het orkest waarbij het slagwerk veel decibels mocht produceren. De tekst, die via boventiteling was te volgen, was in het Duits. Zo'n zware boterham voor het eerst verwerken is natuurlijk niet evident. Sommige passages konden me wel bekoren maar het voelde wel wat lang aan. Thomas Bauer vond ik top : veel volume en een mooie projectie naar de zeer goed gevulde zaal toe. Ook het 40-tallige koor was van zeer hoog niveau.
Na de pauze volgde de 5e Symfonie van Mahler. Een absoluut top werk waarbij Gustav Mahler de zenuwen van de 1e trompet eens wou testen denk ik. Leo is natuurlijk een certitude in de trauermarsch. Ik heb het hem al een paar keer horen spelen en je merkte wel dat dit een meer doorleefde uitvoering was : minder puur op kracht gespeeld maar met een rijker klankenpalet en meer nuances. Het was ook ongelooflijk zuiver gespeeld en hierdoor was de uitvoering direct op een ongelooflijke manier vertrokken.
Het 2e deel bracht al direct enkele climaxen waarbij de kopers mochten schitteren. Het tempo zat goed en de dirigent bracht de nodige intensiteit.
Het 3e deel vond ik persoonlijk het minste gespeeld. Het publiek was hier ook het minst aandachtig met de nodige hoestbuien tot gevolg. Ik denk dat dit deel ook het moeilijkste is om subliem te brengen want je hebt echt een hoorn van wereldformaat nodig.
Het strijkersgedeelte was echt top, en dit ondanks de wel zeer nipte bezetting. Het was zeer goed opgebouwd en de slotnoten gingen heel diep.
In het begin van het 5e deel was het tempo niet altijd even strak en begon de dirigent wat te versnellen wat het NOB soms op het randje bracht. Hierna vond hij het goede tempo terug en kregen we een zinderende finale waarbij de kopers nog eens mochten uitblinken. De 7 hoorns lieten een ongelooflijke kracht zien en trokken het orkest mee. Ook de trombone pupiter bracht diepgang en kracht. De slotminuten konden me echt bekoren en ik vond het doodjammer dat het al gedaan was. Een gevoel dat ik zelden heb na zo'n lange symfonie.
Ik heb de 5e al heel vaak live gehoord en ik ben dus een kritische luisteraar geworden. Bij Mahler heb ik al geleerd dat je twee types van uitvoeringen hebt : erop of ernaast. Deze uitvoering zit in de goede categorie (en dat kan van mijn laatste uitvoeringen van deze symfonie niet gezegd worden), er waren een paar schoonheidsfoutjes en het mocht misschien nog iets meer ziel hebben, maar het was een zeer goede uitvoering die ik niet had wil missen. Het publiek was echt super tevreden en dit leidde volgens mij zelfs tot een primeur : een staande ovatie van ons vorstenpaar! De dirigent en muzikanten waren overduidelijk zeer tevreden met de waardering van het publiek. Tot slot nog een grappig intermezzo : de 1e cellist die aan de mouw van de dirigent trekt (ook dit moet een primeur zijn denk ik) : de dirigent ging de muzikanten van het podium laten gaan vooraleer dat het koningspaar de zaal had verlaten > een grote protocollaire blunder
. Een mooie uitvoering van een Mahler symfonie geeft toch altijd een mooi concert en een dankbaar publiek heb ik al gemerkt, meer van dat!
Het concert begon met het War Requiem van Annelies Van Parys. Het NOB werd vergezeld van het Collegium Vocale Gent. Ik denk dat het de eerste keer was dat het NOB met dit absolute top koor mocht spelen. Als sopraan was Sophie Karthäuser van de partij en de bariton was Thomas Bauer. Het stuk begon met stevige interventies van het orkest waarbij het slagwerk veel decibels mocht produceren. De tekst, die via boventiteling was te volgen, was in het Duits. Zo'n zware boterham voor het eerst verwerken is natuurlijk niet evident. Sommige passages konden me wel bekoren maar het voelde wel wat lang aan. Thomas Bauer vond ik top : veel volume en een mooie projectie naar de zeer goed gevulde zaal toe. Ook het 40-tallige koor was van zeer hoog niveau.
Na de pauze volgde de 5e Symfonie van Mahler. Een absoluut top werk waarbij Gustav Mahler de zenuwen van de 1e trompet eens wou testen denk ik. Leo is natuurlijk een certitude in de trauermarsch. Ik heb het hem al een paar keer horen spelen en je merkte wel dat dit een meer doorleefde uitvoering was : minder puur op kracht gespeeld maar met een rijker klankenpalet en meer nuances. Het was ook ongelooflijk zuiver gespeeld en hierdoor was de uitvoering direct op een ongelooflijke manier vertrokken.
Het 2e deel bracht al direct enkele climaxen waarbij de kopers mochten schitteren. Het tempo zat goed en de dirigent bracht de nodige intensiteit.
Het 3e deel vond ik persoonlijk het minste gespeeld. Het publiek was hier ook het minst aandachtig met de nodige hoestbuien tot gevolg. Ik denk dat dit deel ook het moeilijkste is om subliem te brengen want je hebt echt een hoorn van wereldformaat nodig.
Het strijkersgedeelte was echt top, en dit ondanks de wel zeer nipte bezetting. Het was zeer goed opgebouwd en de slotnoten gingen heel diep.
In het begin van het 5e deel was het tempo niet altijd even strak en begon de dirigent wat te versnellen wat het NOB soms op het randje bracht. Hierna vond hij het goede tempo terug en kregen we een zinderende finale waarbij de kopers nog eens mochten uitblinken. De 7 hoorns lieten een ongelooflijke kracht zien en trokken het orkest mee. Ook de trombone pupiter bracht diepgang en kracht. De slotminuten konden me echt bekoren en ik vond het doodjammer dat het al gedaan was. Een gevoel dat ik zelden heb na zo'n lange symfonie.
Ik heb de 5e al heel vaak live gehoord en ik ben dus een kritische luisteraar geworden. Bij Mahler heb ik al geleerd dat je twee types van uitvoeringen hebt : erop of ernaast. Deze uitvoering zit in de goede categorie (en dat kan van mijn laatste uitvoeringen van deze symfonie niet gezegd worden), er waren een paar schoonheidsfoutjes en het mocht misschien nog iets meer ziel hebben, maar het was een zeer goede uitvoering die ik niet had wil missen. Het publiek was echt super tevreden en dit leidde volgens mij zelfs tot een primeur : een staande ovatie van ons vorstenpaar! De dirigent en muzikanten waren overduidelijk zeer tevreden met de waardering van het publiek. Tot slot nog een grappig intermezzo : de 1e cellist die aan de mouw van de dirigent trekt (ook dit moet een primeur zijn denk ik) : de dirigent ging de muzikanten van het podium laten gaan vooraleer dat het koningspaar de zaal had verlaten > een grote protocollaire blunder
. Een mooie uitvoering van een Mahler symfonie geeft toch altijd een mooi concert en een dankbaar publiek heb ik al gemerkt, meer van dat!