10-28-2018, 05:15 PM
Het was even geleden dat ik het Antwerp Symphony Orchestra nog eens aan het werk had gehoord. Na enkele zeer matige concerten, 'foute' dirigenten en de nodige programmawijzigingen (waarvan het schrappen van de 7e Shostakovich hier nog steeds niet is verteerd) was dit orkest in mijn onderste en donkerste schuif terecht gekomen, zelfs een schuif waar de meest lugubere Halloweenfiguur zijn vingers wil niet tussen steken (kwestie van in thema te blijven). Maar ik had beloofd om naar het laatste concert van één van de violisten te gaan, en belofte maakt schuld.
Het concert startte met de saaie Rococovariaties van Tchaikovski. Alban Gerhardt is een uitstekende solist maar ik was toch blij dat het geen lange zit was. Ik had hier zelf liever een mooie ouverture van Sibelius gezien, maar dit terzijde.
Als tweede werk volgde mijn geliefde 2e Symfonie van Sibelius. Naast zijn schitterende Vioolconcerto één van zijn absolute topwerken. Tot mijn grote vreugde zag ik een volledige strijkersbezetting zitten. Het was mijn eerste kennismaking met de Finse dirigent Klaus Mäkelä, wat eigenlijk ook niet moeilijk is want hij is pas uit zijn wieg. Wat een talent trouwens, het was direct overduidelijk dat hij deze muziek volledig begrijpt en beheerst, en dat er het nodige werk is verricht tijdens de repetities. De strijkers van Antwerp Symphony Orchestra waren altijd al bij de beste van de Belgische orkesten maar wat ik deze ochtend heb gehoord was echt wel fabuleus. Ik moet al heel diep in mijn grijze massa graven om nog eens zo'n mooie sound terug te vinden. Elke aanzet van de 1e violen was een moment om naar uit te kijken : een zinderend muzikaal walhalla! Ook de contrabassen waren in grote doen met een zeer precieze en diepe sound. Hun pizzicato kwamen precies uit één hele grote contrabas, deze pizzicato moeten zowat de beste zijn die ik ooit heb gehoord. Alle strijkers samen brachten een zeer volle klank waarbij de nuances steeds daar bleven. De dirigent heeft er een contrastvolle uitvoering van gemaakt, en dit met gedurfde intieme passages. Hiervoor was het publiek jammer genoeg niet stil genoeg. Enorm veel gehoest, zeker tijdens de fagotsolo die wonderbaarlijk mooi gespeeld was, maar er kwamen meer decibels uit de zaal dan vanop het podium. De akoestiek op de parterre is echt wel goed : de kracht vanop het podium wordt rechtstreeks geïmporteerd. Nadeel van die directe akoestiek is wel dat je echt alles uit het publiek hoort. Van zodra je wat hoger gaat in de zaal neemt de intensiteit (te) snel af vind ik. De fluiten en de 1e hobo hadden er ook duidelijk veel zin in. De meest opmerkelijke keuze van de dirigent vond ik de nadrukkelijk aanwezige pauken, dit gaf een soort dramatische en sombere toets. Ik kon het wel smaken. Dit is natuurlijk een echt koperstuk en ook hier veel nuances gehoord en de nodige power. De dirigent heeft een hele mooie spanningsboog neergezet waarbij de intensiteit heel goed werd opgebouwd en dit zorgde voor ongelooflijke climaxen. Sibelius had het misschien voor 6 hoorns moeten schrijven, dan was het stuk nog beter in balans geweest denk ik. Het toewerken naar de slotclimax/koraal was ook super gedaan. Het was al echt intens en dan komt de bastrombone erbij die de hele pupiter meetrekt. Wat een genot! Het applaus kwam een beetje moeilijk op gang, maar ik denk dat vele luisteraars nog heel diep in het stuk zaten. Want er volgde een heel lang en warm applaus dat steeds luider werd. De muzikanten waren overduidelijk heel tevreden over de dirigent. Ik vond het ook fantastisch dat de dirigent applaus vroeg voor de partituur, dit is absoluut terecht want het is één van de mooiste symfonieën die eigenlijk veel te weinig wordt gespeeld. Een zeer geslaagde uitvoering dus!!!
Het concert startte met de saaie Rococovariaties van Tchaikovski. Alban Gerhardt is een uitstekende solist maar ik was toch blij dat het geen lange zit was. Ik had hier zelf liever een mooie ouverture van Sibelius gezien, maar dit terzijde.
Als tweede werk volgde mijn geliefde 2e Symfonie van Sibelius. Naast zijn schitterende Vioolconcerto één van zijn absolute topwerken. Tot mijn grote vreugde zag ik een volledige strijkersbezetting zitten. Het was mijn eerste kennismaking met de Finse dirigent Klaus Mäkelä, wat eigenlijk ook niet moeilijk is want hij is pas uit zijn wieg. Wat een talent trouwens, het was direct overduidelijk dat hij deze muziek volledig begrijpt en beheerst, en dat er het nodige werk is verricht tijdens de repetities. De strijkers van Antwerp Symphony Orchestra waren altijd al bij de beste van de Belgische orkesten maar wat ik deze ochtend heb gehoord was echt wel fabuleus. Ik moet al heel diep in mijn grijze massa graven om nog eens zo'n mooie sound terug te vinden. Elke aanzet van de 1e violen was een moment om naar uit te kijken : een zinderend muzikaal walhalla! Ook de contrabassen waren in grote doen met een zeer precieze en diepe sound. Hun pizzicato kwamen precies uit één hele grote contrabas, deze pizzicato moeten zowat de beste zijn die ik ooit heb gehoord. Alle strijkers samen brachten een zeer volle klank waarbij de nuances steeds daar bleven. De dirigent heeft er een contrastvolle uitvoering van gemaakt, en dit met gedurfde intieme passages. Hiervoor was het publiek jammer genoeg niet stil genoeg. Enorm veel gehoest, zeker tijdens de fagotsolo die wonderbaarlijk mooi gespeeld was, maar er kwamen meer decibels uit de zaal dan vanop het podium. De akoestiek op de parterre is echt wel goed : de kracht vanop het podium wordt rechtstreeks geïmporteerd. Nadeel van die directe akoestiek is wel dat je echt alles uit het publiek hoort. Van zodra je wat hoger gaat in de zaal neemt de intensiteit (te) snel af vind ik. De fluiten en de 1e hobo hadden er ook duidelijk veel zin in. De meest opmerkelijke keuze van de dirigent vond ik de nadrukkelijk aanwezige pauken, dit gaf een soort dramatische en sombere toets. Ik kon het wel smaken. Dit is natuurlijk een echt koperstuk en ook hier veel nuances gehoord en de nodige power. De dirigent heeft een hele mooie spanningsboog neergezet waarbij de intensiteit heel goed werd opgebouwd en dit zorgde voor ongelooflijke climaxen. Sibelius had het misschien voor 6 hoorns moeten schrijven, dan was het stuk nog beter in balans geweest denk ik. Het toewerken naar de slotclimax/koraal was ook super gedaan. Het was al echt intens en dan komt de bastrombone erbij die de hele pupiter meetrekt. Wat een genot! Het applaus kwam een beetje moeilijk op gang, maar ik denk dat vele luisteraars nog heel diep in het stuk zaten. Want er volgde een heel lang en warm applaus dat steeds luider werd. De muzikanten waren overduidelijk heel tevreden over de dirigent. Ik vond het ook fantastisch dat de dirigent applaus vroeg voor de partituur, dit is absoluut terecht want het is één van de mooiste symfonieën die eigenlijk veel te weinig wordt gespeeld. Een zeer geslaagde uitvoering dus!!!