03-05-2018, 05:02 PM
Ik ben nog eens naar het NOB gaan luisteren, doe ik wel vaker de laatste tijd. De avond begon met de Oktober ouverture van Shostakovich, niet zijn meest geslaagde werk en door die toevoeging aan het programma werd het een zeer lange avond en met de gevreesde nachtboemel naar huis.
Het pianoconcert van Grieg behoort toch bij mijn favoriete concerti, ik keek er dus ook naar uit, maar het is me heel zwaar tegengevallen. Gabriela Montero heeft het puur op power gespeeld. En dit met weinig muzikaliteit en variatie in klankkleuren, en op een manier dat je veel kan camoufleren. Ik heb dit werk al paar keer live gehoord en het was veruit mijn minste uitvoering, Severin von Eckardstein bv. had dit werk volledig begrepen en kon me vanaf de eerste maat bekoren. Het NOB kon bij momenten wel boeien maar zat ook wat gewrongen door die powerplay. Door dat gebrek aan nuance ging het slot ook volledig de mist in want hier moet je net tandje bijsteken maar ze zat al gans het stuk op haar max zodat dat hier niet meer lukte.
Na de pauze mocht Hugh Wolff met de 10e van Shostakovich een absoluut top werk brengen. Het was een goede uitvoering met puik werk van de houtblazers en mocht dit een auditie zijn geweest voor de Wiener mocht de 1e fagot er direct starten! De 1e hoorn en de andere kopers konden ook boeien. Het slagwerk miste in het 1e deel soms wat intensiteit en dit kwam oa door het nog steeds niet vervangen onding van een gong. Het is eigenlijk wel het orkest dat dit werk heeft gemaakt want het laatste tikje intensiteit en spanning moest van de dirigent komen en dat viel een beetje tegen. Dus zeker een geslaagde uitvoering, maar bv. mijn vorige uitvoering enkele maanden geleden door het Rotterdams staat wel nog een trapje hoger. Daar was het natuurlijk wel met een volledige strijkersbezetting zonder al te veel vervangers, en dat hoor je toch!
Het pianoconcert van Grieg behoort toch bij mijn favoriete concerti, ik keek er dus ook naar uit, maar het is me heel zwaar tegengevallen. Gabriela Montero heeft het puur op power gespeeld. En dit met weinig muzikaliteit en variatie in klankkleuren, en op een manier dat je veel kan camoufleren. Ik heb dit werk al paar keer live gehoord en het was veruit mijn minste uitvoering, Severin von Eckardstein bv. had dit werk volledig begrepen en kon me vanaf de eerste maat bekoren. Het NOB kon bij momenten wel boeien maar zat ook wat gewrongen door die powerplay. Door dat gebrek aan nuance ging het slot ook volledig de mist in want hier moet je net tandje bijsteken maar ze zat al gans het stuk op haar max zodat dat hier niet meer lukte.
Na de pauze mocht Hugh Wolff met de 10e van Shostakovich een absoluut top werk brengen. Het was een goede uitvoering met puik werk van de houtblazers en mocht dit een auditie zijn geweest voor de Wiener mocht de 1e fagot er direct starten! De 1e hoorn en de andere kopers konden ook boeien. Het slagwerk miste in het 1e deel soms wat intensiteit en dit kwam oa door het nog steeds niet vervangen onding van een gong. Het is eigenlijk wel het orkest dat dit werk heeft gemaakt want het laatste tikje intensiteit en spanning moest van de dirigent komen en dat viel een beetje tegen. Dus zeker een geslaagde uitvoering, maar bv. mijn vorige uitvoering enkele maanden geleden door het Rotterdams staat wel nog een trapje hoger. Daar was het natuurlijk wel met een volledige strijkersbezetting zonder al te veel vervangers, en dat hoor je toch!