11-19-2017, 10:44 PM
Vandaag naar Utrecht gegaan om daar een van mijn favoriete werken te luisteren en wel de Achtste symfonie van Dmitri Sjostakovitsj.
Als vooraf het pianoconcert van Robert Schumann met Hannes Minnaar op de piano.
Het Noord Nederlands Orkest stond onder leiding van hun vaste gastdirigent Antony Hermus.
Ik kende het pianoconcert niet maar vond het zeer aangenaam om naar te luisteren en Minaar´s spel was verbluffend zeer verfijnd.
Het concert doet denken aan het concert Grieg en volgens het programmablad was dit werk ook een inspiratie ervoor.
Heerlijke piano concert muziek die ik zeker een keer zelf ga opzetten en vooral het goede spel van het NNI en zeker Hannes Minnaar.
Dan na de pauze de Achtste.Hermus nam zijn tijd eer in te zetten en toen hij dat eenmaal deed voelde ik al dit word goed.
Het begin deel met die melancholische strijkers werden zo klein en intiem zeg maar bijna kamermuziek gespeeld en ook te zien aan Hermus met zijn gebaren,klein in de zachte passages en groter als er voller dient te gespeeld te worden.
Door het begin zo intiem te spelen word het contrast met het vervolg zo groot maar ook daar bleek het NNI zeer goed in te zijn.
De blazers waren zeer goed in vorm net als de strijkers en de climax was zeer goed opgebouwd kippenvel.
Dit alles wordt gevolgd door een klaagzang door de althobo en wederom was alles zeer in balans en ook de afsluiting van dit grote deel was zeer mooi en klein.
En dan komt er nog zoveel geweld!
Het tweede deel werd met veel agressie ingezet dat me wat verraste maar wel zeer effectief was.
Ook in dit deel konden de houtblazers zich uitleven op hun solo´s waaronder de piccolo en de Es klarinet allemaal zeer goed.
Volgens Kurt Sanderling(die Sjostakovitsj gekend heeft)stelde dit deel een diplomaat voor die naar het buitenland wordt gestuurd en veel roem krijgt maar wanneer hij terug keer als beloning in het gevang wordt gezet zo als velen onder Stalin die teveel opvielen of meer aandacht kreeg dan de grote leider.
Dan het derde wat snel werd gespeeld,de spanning was groot en maakt deze muziek zo intens en bouwt steeds meer naar de apocalyps.
Het is net een oorlogsmachine die alles platwalst wat het onderweg tegenkomt,in mijn ogen een van de meest intense muziek van deze Rus.
Het volgende Largo is een soort requiem met dromerige blazersklanken en overdenksels en weer laat het NNI zijn bereik blijken.
Het laatste deel begint lichtvoetig voor het eerst in het werk en werkt weer naar een dit keer veel hollere climax.
Ook in dit werk was het genieten van de balans en intensiteit die Hermus er in legt is mooi en het NNI speelde zeer mooi.
Het einde is ingetogen en in mijn ogen is het niet een negatief einde nog positief.
Het leven wordt weer hetzelfde als voor de oorlog zeg maar.
Voor de autoriteiten destijds een doorn in het oog dit werk,het was veel te negatief en had ook geen heldhaftig eind alleen maar een retrospectief einde niet echt geschikt voor propaganda.
Het was de eerste keer dat ik Hermus zag en horen dirigeren maar hij is inderdaad een talent en wat hij met de Achtste deed vandaag was briljant.
Zacht,fragiel,hard,provocerend,melancholisch,spannend,agressief,dromerig en dan weer terug bij het begin.
Bravo Minnaar,bravo Hermus en niet te vergeten bravo de leden van het NNI,ik heb bijzonder genoten van deze middag!
Als vooraf het pianoconcert van Robert Schumann met Hannes Minnaar op de piano.
Het Noord Nederlands Orkest stond onder leiding van hun vaste gastdirigent Antony Hermus.
Ik kende het pianoconcert niet maar vond het zeer aangenaam om naar te luisteren en Minaar´s spel was verbluffend zeer verfijnd.
Het concert doet denken aan het concert Grieg en volgens het programmablad was dit werk ook een inspiratie ervoor.
Heerlijke piano concert muziek die ik zeker een keer zelf ga opzetten en vooral het goede spel van het NNI en zeker Hannes Minnaar.
Dan na de pauze de Achtste.Hermus nam zijn tijd eer in te zetten en toen hij dat eenmaal deed voelde ik al dit word goed.
Het begin deel met die melancholische strijkers werden zo klein en intiem zeg maar bijna kamermuziek gespeeld en ook te zien aan Hermus met zijn gebaren,klein in de zachte passages en groter als er voller dient te gespeeld te worden.
Door het begin zo intiem te spelen word het contrast met het vervolg zo groot maar ook daar bleek het NNI zeer goed in te zijn.
De blazers waren zeer goed in vorm net als de strijkers en de climax was zeer goed opgebouwd kippenvel.
Dit alles wordt gevolgd door een klaagzang door de althobo en wederom was alles zeer in balans en ook de afsluiting van dit grote deel was zeer mooi en klein.
En dan komt er nog zoveel geweld!
Het tweede deel werd met veel agressie ingezet dat me wat verraste maar wel zeer effectief was.
Ook in dit deel konden de houtblazers zich uitleven op hun solo´s waaronder de piccolo en de Es klarinet allemaal zeer goed.
Volgens Kurt Sanderling(die Sjostakovitsj gekend heeft)stelde dit deel een diplomaat voor die naar het buitenland wordt gestuurd en veel roem krijgt maar wanneer hij terug keer als beloning in het gevang wordt gezet zo als velen onder Stalin die teveel opvielen of meer aandacht kreeg dan de grote leider.
Dan het derde wat snel werd gespeeld,de spanning was groot en maakt deze muziek zo intens en bouwt steeds meer naar de apocalyps.
Het is net een oorlogsmachine die alles platwalst wat het onderweg tegenkomt,in mijn ogen een van de meest intense muziek van deze Rus.
Het volgende Largo is een soort requiem met dromerige blazersklanken en overdenksels en weer laat het NNI zijn bereik blijken.
Het laatste deel begint lichtvoetig voor het eerst in het werk en werkt weer naar een dit keer veel hollere climax.
Ook in dit werk was het genieten van de balans en intensiteit die Hermus er in legt is mooi en het NNI speelde zeer mooi.
Het einde is ingetogen en in mijn ogen is het niet een negatief einde nog positief.
Het leven wordt weer hetzelfde als voor de oorlog zeg maar.
Voor de autoriteiten destijds een doorn in het oog dit werk,het was veel te negatief en had ook geen heldhaftig eind alleen maar een retrospectief einde niet echt geschikt voor propaganda.
Het was de eerste keer dat ik Hermus zag en horen dirigeren maar hij is inderdaad een talent en wat hij met de Achtste deed vandaag was briljant.
Zacht,fragiel,hard,provocerend,melancholisch,spannend,agressief,dromerig en dan weer terug bij het begin.
Bravo Minnaar,bravo Hermus en niet te vergeten bravo de leden van het NNI,ik heb bijzonder genoten van deze middag!