Passie voor klassiek

Het lijkt wel een Sjostakovitsj jaar en heb zelfs al een vervelende keuze moeten maken omdat er op een avond op 2 plekken ene symfonie werd gespeeld van de man.
Het was lang onduidelijk of ik zou gaan vanwege mijn consignatie dienst maar dacht ik ben word nog zelden opgeroepen en had nog een promotiecode dus ik dacht gaan met die banaan en zocht een plekje waar ik eventueel snel zou kunnen weggaan mocht dat nodig wezen.Gelukkig niet en heb het hele concert af kunnen luisteren.
In het voorprogramma wat fragmenten uit de Tiende met wat uitleg door een presentator en de dirigent en weer wat opgestoken vanavond.
Volgens critici is de Tiende uit de reeks de meest geslaagde en daar kan ik me wel in vinden al mist het de grootsheid van bijvoorbeeld de Vierde,Vijfde,Zevende en Achste.
Nergens krijgt de muziek de lading die de andere werken wel hebben,neemt niet weg dat ik vanavond heerlijk heb genoten van het werk.
Kris zal het wel gewaardeerd hebben lekker hard en rauw gelukkig niet te hard.
Alle solo´s waren tip top in orde met als uitblinker Martin van de Merwe Eerste hoornist die het Elmira motief elke keer foutloos speelde.
De Tiende zit ook vol momenten met alleen maar Harmonieklanken en het RPHO heeft prima blazers,het slot van het eerste deel met de 2 piccolo´s vind ik misschien wel het mooist uit het deel,bijna spookachtig en heel goed gedaan vanavond.
Het Scherzo werd vrijwel gelijk erna ingezet en dendert als een goederentrein door en weer lieten de blazers horen dat ze zich heel goed voelen in werken van Sjostakovitsj.
Het Derde deel kenmerkt zich omdat het voor het eerst Sjostakovitsj het bekende DSCH motief(D-Es-C-B)introduceerde(later ook in het Achtste Strijkkwartet,Eerste Vioolconcert en ook het Eerste Celloconcert).
Het deel werd ruw verstoord door een jongen die al zuchtend en puffend achter me ging zitten op de trap,weg was het lekkere gevoel.
Wel weer mooi gespeeld met veel intentie.
Gelukkig was de stoorzender weg in het Vierde deel en kon ik volledig opgaan in de finale waar sommigen zeggen dat Sjostakovitsj ook zijn collega Prokofjev die ironisch genoeg enkele uren stierf voor Stalin eerde met een finale die soms inderdaad aan hem doet denken.Los van de laatste maten die bijna enkel uit DSCH bestaan.
Een zinderend eind maakte het een geweldig concert met een heerlijk orkest ik blijf graag komen bij het RPHO.
Het Gergiev Festival gaat dit jaar trouwens over de Russische Avant-Garde met onder meer Le Sacre,De Vuurvogel,DDS 4 en 5 en de Ijzergieterij(lijkt me wel erg leuk in een programma met het concert voor piano en trompet en de Mahleriaanse Vierde van Sjostakovitsj).

Ik heb er deze avond vrij onverwachts nog een concert bijgenomen, die matige 2e Mahler als seizoensafsluiter vond ik toch niet kunnen dus deze avond toch nog de verre rit naar Rotterdam ondernomen. Ik kan me trouwens volledig vinden in het verslagje van Razin.

Ik wil graag heel positief eindigen, dus eerst even een woordje over het publiek : echt stil kon je het niet noemen : centraal wel maar er is eigenlijk constant geluid gekomen van het zijbalkon : veel gebabbel, rumoer, ik heb zelfs iemand een selfie zien nemen, aan de kledij te zien had ik al snel zo’n vermoeden dat het geen vaste concertgangers waren. De core classics slaan nog niet echt aan bij het publiek, en daarom worden er massaal vrijkaarten uitgedeeld (waarvoor zeer oprechte dank trouwens), maar dit levert misschien niet altijd het publiek op dat zo’n prachtige uitvoering verdient, en dit is eigenlijk ook niet correct naar de echte liefhebbers met een betalend ticket die zo gestoord worden in hun beleving. Ik vind het principe van die core classics wel goed, en voor een 4e en 10e Shostakovich wil ik die verre verplaatsing (h/t 350 km) wel maken, maar een 4e Brahms of Celloconcerto van Dvorak is me dan toch iets te kort en te weinig intens als programma.

Maar nu over leukere dingen : de jonge dirigent Krysztof Urbanski heeft dit lange en moeilijke stuk zonder partituur gedirigeerd! Van bij de eerste maten had ik het gevoel dat het goed zat en werd ook een pijnlijk contrast duidelijk met de uitvoering van 2e Mahler door het Orchestre de Paris in de Philharmonie de Paris : de akoestiek in De Doelen is echt stukken beter en ook het orkest was echt wel nog een stuk beter!

Het eerste deel was zeer intens met een volle klank van de strijkers. Het was goed opgebouwd en aan intensiteit geen gebrek, de muzikanten hadden waarschijnlijk mijn recensie over die 2e Mahler gelezen en wilden het gebrek hieraan toen deze avond compenseren. Ik vond het trouwens al opvallend dat ik zoveel muzikanten met oordoppen zag rondlopen. Ik had het misschien met een fractie minder vibrato bij de zware kopers willen horen, maar dit is muggenziften want het was echt fantastisch gespeeld. Het tweede deel werd zowaar nog spannender en intenser, en dit dankzij de dirigent die heel duidelijk maakte welke richting hij uit wou. Shostakovich is sowieso in heel veilige handen met het Rotterdams, ik ken weinig orkesten die consequent zo’n hoog niveau halen in zijn werken. De houtblazers hebben het echt schitterend gedaan, Shostakovich heeft misschien van alle componisten wel de mooiste duetten en interacties voor deze pupiters geschreven, een beetje jammer dat de zaal niet stil genoeg was om van elke pianissimo te kunnen genieten. Ik kan hier over elke solist bij de houtblazers zeer lovende kritieken schrijven, maar laten we het er gewoon op houden dat ze allemaal fantastisch hebben gespeeld, dat bespaart me veel regels schrijfwerk, en dit ook steeds met de juiste klankkleuren. Het orkest had er ook duidelijk zin in en dat hoor je gewoon als toeschouwer.

In de slotdelen kwamen ook de zeldzame vrolijke toetsen van Shostakovich mooi aan het licht en dit werd voornamelijk door de speelvreugde van de muzikanten extra in de verf gezet. Het slot was zeer intens met prachtig werk van de kopers en het slagwerk. Wat me ook opviel was de concentratie en nauwkeurigheid : al de climaxen werd direct gevolgd door perfect getimede overgangen naar het zachtere werk. Tijdens die laatste maten wou ik elke noot absorberen en dit dankzij een subliem opgebouwde spanningsboog. Het is dus een hele mooie afsluiter geworden van mijn concertseizoen!

Onverwacht toch nog het hele eind gekomen.Voor mij is het natuurlijk een stuk makkelijker want ik woon in de buurt.Opmerkelijk want eigenlijk heb ik niet heel veel met Rotterdam maar het RPHO is wel een heel goed orkest en elke keer is het net thuiskomen en de grote zaal is een goede concertzaal(het Concertgebouw blijft de mooiste maar De Doelen mag er zeker zijn,mooie akoestiek).
Ik denk dat ook het warme weer en een concert van de toppers ervoor zorgden dat er niet veel animo was voor het concert.Jammer want het was genieten.
Zelf had ik niet zo veel last van het publiek hing ook af van waar je zat getuige mijn persoonlijke stoorzender.
Neemt niet weg dat ik even nodig had om ff bij te komen en wederom was er een jazz combo aanwezig.Voor mij hoeft dat niet maar na de Tiende is dat veel minder storend dan bijvoorbeeld de Vierde toen het me echt irriteerde!
Ik was voor de verandering met de voiture doorgaans ga ik met de trein.
Wel leuk dat je er was.