03-25-2017, 01:06 AM
Ik heb deze avond voor de 20e keer het Rotterdams Philharmonisch Orkest aan het werk gehoord, en dit als slotconcert van het Klarafestival in Bozar. De avond begon met On the Waterfront van Leonard Bernstein. Een ritmisch werk dat enorm veel precisie en timing vraagt. Het was de eerste keer dat ik dit werk live heb gehoord en het smaakt naar meer. Je hebt wel sowieso een absoluut top orkest nodig om dit goed te kunnen brengen, en zonder goede 1e hoorn gaat dit werk ook de mist in maar op dat gebied zaten we echt wel safe, na zijn gastrol tijdens 5e Mahler met deFilharmonie was ik al overtuigd. Ik was onder de indruk van de orchestrale prestatie : de power kwam op een heel natuurlijke en niet geforceerde wijze.
Als 2e stuk mocht Khatia Buniatishvili zich eens uitleven in Rhapsody in Blue van Gershwin. De opener van de klarinet mocht er echt wel wezen : prachtig opgebouwde solo die volledig in jazz stijl werd gespeeld. Hij heeft klanken uit zijn klarinet gehaald die ik onmogelijk achtte. Zowat elke muzikant heeft een vlotte omschakeling gemaakt naar jazz met een glansrol voor de 1e trompet, ook de 1e trombone kon boeien. Yannick Nézet-Séguin heeft me nieuwe dingen laten ontdekken in dit werk met mooi uitgewerkte nuances die dan ook nog eens met veel precisie werden gebracht. De pianiste heeft er ook een zeer persoonlijke en jazzy uitvoering van gemaakt met deels zeer vrije interpretaties die konden boeien, maar haar echte kunnen bleek maar tijdens het bisnummer. Een subtiel werk dat ze prachtig beheerste. Dit leverde een enorme klankrijkdom op die kon rivaliseren met de impressies van een volledig symfonisch orkest. Dit was eigenlijk geen piano meer spelen dat ze deed : ze was gewoon één met de piano.
Na de pauze volgde dan een andere topper uit het klassieke genre : de Symfonische Dansen van Rachmaninov, maar hiervoor moesten we net zoals voor de start van het concert een irritante speech verteren. Het Rotterdams toonde zich polyvalent en maakt een vlotte omschakeling naar het gewone klassieke werk. Zoals in het vorige werk was de 1e klarinet opnieuw subliem. Ze hadden nochtans van plaats verwisseld : wat een weelde met zo'n klarinettisten. Het slagwerk was ook intens en precies. De uitvoering zelf was goed maar niet super, daarvoor ontbrak de spanningsboog en de intensiteit een beetje. Het probleem met dit werk is dat die uitvoering van Tugan Sohkiev met het Orchestre National de Toulouse zo goed was dat het eigenlijk bijna onmogelijk is om dit nog eens te evenaren. Maar ik heb absoluut genoten van dit concert dat zeker voor de pauze fantastisch was. De vele speeches hebben me jammer genoeg het bisnummer gekost maar ik ga dit top orkest volgend seizoen zeker opnieuw horen!
Als 2e stuk mocht Khatia Buniatishvili zich eens uitleven in Rhapsody in Blue van Gershwin. De opener van de klarinet mocht er echt wel wezen : prachtig opgebouwde solo die volledig in jazz stijl werd gespeeld. Hij heeft klanken uit zijn klarinet gehaald die ik onmogelijk achtte. Zowat elke muzikant heeft een vlotte omschakeling gemaakt naar jazz met een glansrol voor de 1e trompet, ook de 1e trombone kon boeien. Yannick Nézet-Séguin heeft me nieuwe dingen laten ontdekken in dit werk met mooi uitgewerkte nuances die dan ook nog eens met veel precisie werden gebracht. De pianiste heeft er ook een zeer persoonlijke en jazzy uitvoering van gemaakt met deels zeer vrije interpretaties die konden boeien, maar haar echte kunnen bleek maar tijdens het bisnummer. Een subtiel werk dat ze prachtig beheerste. Dit leverde een enorme klankrijkdom op die kon rivaliseren met de impressies van een volledig symfonisch orkest. Dit was eigenlijk geen piano meer spelen dat ze deed : ze was gewoon één met de piano.
Na de pauze volgde dan een andere topper uit het klassieke genre : de Symfonische Dansen van Rachmaninov, maar hiervoor moesten we net zoals voor de start van het concert een irritante speech verteren. Het Rotterdams toonde zich polyvalent en maakt een vlotte omschakeling naar het gewone klassieke werk. Zoals in het vorige werk was de 1e klarinet opnieuw subliem. Ze hadden nochtans van plaats verwisseld : wat een weelde met zo'n klarinettisten. Het slagwerk was ook intens en precies. De uitvoering zelf was goed maar niet super, daarvoor ontbrak de spanningsboog en de intensiteit een beetje. Het probleem met dit werk is dat die uitvoering van Tugan Sohkiev met het Orchestre National de Toulouse zo goed was dat het eigenlijk bijna onmogelijk is om dit nog eens te evenaren. Maar ik heb absoluut genoten van dit concert dat zeker voor de pauze fantastisch was. De vele speeches hebben me jammer genoeg het bisnummer gekost maar ik ga dit top orkest volgend seizoen zeker opnieuw horen!