12-11-2016, 02:59 AM
Ik ben deze avond naar het verre en natte Rotterdam gereden, maar voor een uitvoering van de 4e Symfonie van Shostakovich heb ik er dat wel voor over. Mijn laatste concerten met het Rotterdams Philharmonisch Orkest waren net iets minder geslaagd, ze waren zeker niet slecht maar mijn verwachtingen zijn altijd hoog voor een concert met hun en deze werden niet altijd volledig ingelost. Deze avond heeft alle deze kleine sluimeringen evenwel doen vergeten. Yannick Nézet-Séguin heeft het orkest weer naar het niveau getild dat ze tijdens 2e,3e en 5e Mahler gebracht hebben.
Het was een kort concert met enkel die 4e Symfonie, maar eigenlijk is dat zo’n intense en rijke muziek dat ik eigenlijk niet echt behoefte had aan een “voorprogramma”. Ik denk dat Dimitri Shostakovich heel tevreden zou zijn geweest met zo’n uitvoering als deze avond : het mensonterende, de wanhoop, de miserie en het drama van het Stalin-regime kwamen er echt fantastisch uit. In het 3e deel heb ik zowaar heel even een stukje hoop gehoord. Het is een moeilijke symfonie en ze wordt eigenlijk maar vrij recent wat regelmatiger gebracht. Het vraagt veel inleving van de muzikanten en ook voor de dirigent is het een complex stuk. In deze moeilijke financiële tijden voor de cultuurwereld is deze dure productie ook niet zo evident besef ik. Dus vond ik het zeker een unieke kans om nog eens een live uitvoering te kunnen beleven. Ik had dit stuk al twee maal eerder live gehoord : een uitstekende uitvoering van het NOB en een eerder ontgoochelde uitvoering van Gergiev met het Mariinsky. Maar deze avond heeft al die uitvoeringen echt wel overtroffen, ik plaats dit concert maar liefst drie trappen hoger dan die met Gergiev!
Voor een deel van het publiek was deze Symfonie toch iets te hoog gegrepen, maar ik had dit ook wel verwacht en ik was ingesteld op een niet-perfect stille zaal, maar in het 3e deel was gans de zaal gelukkig wel heel aandachtig.
De uitvoering kon me ongelooflijk boeien, ik heb iedere noot proberen te absorberen en alle solo’s mijn maximale aandacht te schenken maar dat is in dit stuk echt geen evidentie. Gelukkig speelde het Rotterdams zo goed dat dit van nature ging en het stuk is gewoon voorbij gevlogen. Het tempo zat gans de uitvoering perfect, prachtig opgebouwd en dit met rijke klankenpaletten. Tijdens het concert heb ik heel vaak gedacht : deze solo mag ik zeker niet vergeten vermelden in mijn verslagje, maar er waren te veel mooie momenten om ze allemaal te kunnen onthouden. De strijkers hebben het stuk op een prachtige en intense manier gedragen, maar ze waren jammer genoeg wel onderbezet voor dit stuk, dit is tijdens verscheidene passages gebleken, maar ik heb er wel begrip voor, als je het met de bezetting wil spelen die Shostakovich vraagt wordt het een bijna onbetaalbare productie en het zou ook maar zonde zijn dat het om die reden dan nooit meer gespeeld wordt. De houtblazers hebben gans het stuk kunnen boeien met schitterend solowerk en boeiende duetten. Eigenlijk moet ik ze hier allemaal vermelden : de dirigent heeft ze gelukkig allemaal apart laten rechtstaan, dus door (oa mijn) bravo geroep hebben ze hopelijk wel de waardering van het publiek gevoeld. Hetzelfde kan gezegd worden over de kopers en het slagwerk.
Maar ik wil toch enkele uitschieters vermelden : hoe die 1e klarinet zijn solo zo zacht en fragiel liet uitdoven was ongezien, en dit zonder het minste intonatieprobleem! 1e fagot had een glansrol, de piccolo-dames hadden ook een grote dragende rol en ook een grote bijdrage in het schelle, dat deze Symfonie zo hartverscheurend laat overkomen, het solowerk van de 1e trompet was ook top. De kleine klarinet had er duidelijk echt veel zin in en dat hoorde je! Xylofoon kon ook bekoren.
Yannick heeft het prachtig opgebouwd met een ongelooflijke intense climax in het 1e deel. Dit deed me terugdenken aan een uitvoering van de 11e Shostakovich met het Rotterdams, het was toen ook zo intens dat je alles niet meer kon bevatten en dat gevoel had ik sindsdien niet meer gehad, tot nu dus. Hij heeft nuances gelegd die ik in nog geen enkele opname heb gehoord, dus naast het meeslepende en intense kon het ook nog verrassen. De slotclimax in het 3e deel was ook speciaal opgebouwd met de nodige reserve en pas helemaal op het einde met de volledige orkestkracht, dit vloeide prachtig over in het intieme slot dat je gewoon niet beter kan spelen : de klankkleuren zaten hier gewoon perfect en ik zat op het puntje van mijn stoel om die laatste klanken te beleven. Een overdonderde staande ovatie was een meer dan terechte bedanking aan de dirigent en het orkest.
PS : en als een bonus nog een fijne kennismaking gehad met "Razin"
Het was een kort concert met enkel die 4e Symfonie, maar eigenlijk is dat zo’n intense en rijke muziek dat ik eigenlijk niet echt behoefte had aan een “voorprogramma”. Ik denk dat Dimitri Shostakovich heel tevreden zou zijn geweest met zo’n uitvoering als deze avond : het mensonterende, de wanhoop, de miserie en het drama van het Stalin-regime kwamen er echt fantastisch uit. In het 3e deel heb ik zowaar heel even een stukje hoop gehoord. Het is een moeilijke symfonie en ze wordt eigenlijk maar vrij recent wat regelmatiger gebracht. Het vraagt veel inleving van de muzikanten en ook voor de dirigent is het een complex stuk. In deze moeilijke financiële tijden voor de cultuurwereld is deze dure productie ook niet zo evident besef ik. Dus vond ik het zeker een unieke kans om nog eens een live uitvoering te kunnen beleven. Ik had dit stuk al twee maal eerder live gehoord : een uitstekende uitvoering van het NOB en een eerder ontgoochelde uitvoering van Gergiev met het Mariinsky. Maar deze avond heeft al die uitvoeringen echt wel overtroffen, ik plaats dit concert maar liefst drie trappen hoger dan die met Gergiev!
Voor een deel van het publiek was deze Symfonie toch iets te hoog gegrepen, maar ik had dit ook wel verwacht en ik was ingesteld op een niet-perfect stille zaal, maar in het 3e deel was gans de zaal gelukkig wel heel aandachtig.
De uitvoering kon me ongelooflijk boeien, ik heb iedere noot proberen te absorberen en alle solo’s mijn maximale aandacht te schenken maar dat is in dit stuk echt geen evidentie. Gelukkig speelde het Rotterdams zo goed dat dit van nature ging en het stuk is gewoon voorbij gevlogen. Het tempo zat gans de uitvoering perfect, prachtig opgebouwd en dit met rijke klankenpaletten. Tijdens het concert heb ik heel vaak gedacht : deze solo mag ik zeker niet vergeten vermelden in mijn verslagje, maar er waren te veel mooie momenten om ze allemaal te kunnen onthouden. De strijkers hebben het stuk op een prachtige en intense manier gedragen, maar ze waren jammer genoeg wel onderbezet voor dit stuk, dit is tijdens verscheidene passages gebleken, maar ik heb er wel begrip voor, als je het met de bezetting wil spelen die Shostakovich vraagt wordt het een bijna onbetaalbare productie en het zou ook maar zonde zijn dat het om die reden dan nooit meer gespeeld wordt. De houtblazers hebben gans het stuk kunnen boeien met schitterend solowerk en boeiende duetten. Eigenlijk moet ik ze hier allemaal vermelden : de dirigent heeft ze gelukkig allemaal apart laten rechtstaan, dus door (oa mijn) bravo geroep hebben ze hopelijk wel de waardering van het publiek gevoeld. Hetzelfde kan gezegd worden over de kopers en het slagwerk.
Maar ik wil toch enkele uitschieters vermelden : hoe die 1e klarinet zijn solo zo zacht en fragiel liet uitdoven was ongezien, en dit zonder het minste intonatieprobleem! 1e fagot had een glansrol, de piccolo-dames hadden ook een grote dragende rol en ook een grote bijdrage in het schelle, dat deze Symfonie zo hartverscheurend laat overkomen, het solowerk van de 1e trompet was ook top. De kleine klarinet had er duidelijk echt veel zin in en dat hoorde je! Xylofoon kon ook bekoren.
Yannick heeft het prachtig opgebouwd met een ongelooflijke intense climax in het 1e deel. Dit deed me terugdenken aan een uitvoering van de 11e Shostakovich met het Rotterdams, het was toen ook zo intens dat je alles niet meer kon bevatten en dat gevoel had ik sindsdien niet meer gehad, tot nu dus. Hij heeft nuances gelegd die ik in nog geen enkele opname heb gehoord, dus naast het meeslepende en intense kon het ook nog verrassen. De slotclimax in het 3e deel was ook speciaal opgebouwd met de nodige reserve en pas helemaal op het einde met de volledige orkestkracht, dit vloeide prachtig over in het intieme slot dat je gewoon niet beter kan spelen : de klankkleuren zaten hier gewoon perfect en ik zat op het puntje van mijn stoel om die laatste klanken te beleven. Een overdonderde staande ovatie was een meer dan terechte bedanking aan de dirigent en het orkest.
PS : en als een bonus nog een fijne kennismaking gehad met "Razin"
