12-03-2016, 01:25 AM
Ik ben deze avond voor het eerst sinds heel lang nog eens naar een concert geweest in het hartje van Antwerpen, de splinternieuwe Elisabethzaal moest dringend eens gekeurd worden, en welk stuk kun je je daarvoor beter wensen dan de 2e Symfonie van Mahler, sowieso mijn lievelingsstuk in het klassieke genre. deFilharmonie bracht deze prachtige symfonie zelfs twee dagen, in normale omstandigheden beslis ik dan na één halve nanoseconde bedenktijd om direct twee tickets te kopen, maar ik had Edo de Waart als dirigent zien staan, dus toch maar wat voorzichtigheid ingebouwd en het bij één ticket gehouden. Een wijs besluit bleek deze avond.
Ik vind het heel raar dat de zaal niet was uitverkocht : 5 jaar wachten op deze fantastische zaal en dan direct zo'n klepper van een stuk, en dit dan nog eens met Anna Larsson als alt. Ik kan eigenlijk enkel de sterke inflatie van de ticketprijzen als reden bedenken maar ik vermoed dat de naam van de dirigent hierin een nog grotere rol heeft gespeeld. Een concertmaat van mij die een absolute Mahler fan is, is zelfs gewoon thuisgebleven door de keuze van dirigent. Na zijn ontgoochelende 3e Mahler vorig seizoen zweefde ik ook wat tussen hoop en vrees maar ik wou hem nog een kans geven in Mahler, maar die heeft hij dus duidelijk niet gegrepen.
De symfonie is met een normale strijkersbezetting gespeeld en dat is eigenlijk al om problemen vragen, dit is echt wel heel nipt om het zo te brengen. De openingsmaten waren wel geslaagd maar er waren toch vaak passages waar iets meer volume van de strijkers wel op hun plaats was geweest. De eerste twee delen waren muzikaal wel mooi gebracht maar ik miste daar toch ook al een Mahler-factor in de uitvoering. Het publiek was toch weer moeilijk stil en aandachtig te krijgen. De zaal heeft een directe akoestiek die niet veel camoufleert, neveneffect hierbij is wel dat je ook alle kleine en minder kleine geluiden in het publiek hoort. De grote zaaldeuren zijn ook heel vaak open en dicht gegaan.
Tijdens het 3e deel is mijn hoop op een mooie uitvoering dan wel volledig verdwenen. De opbouw naar de climax was bijna onbestaande en de climax zelf was maar een zwak afkooksel van wat het eigenlijk zou moeten zijn. Je kon er wel weinig op aanmerken, het was technisch stukken beter gespeeld dan mijn laatste uitvoering van dit werk in Lille maar het kon gewoon niet boeien of verrassen.
Er kwam gelukkig beterschap toen Anna Larsson het Urlicht inzette, hier dacht ik voor het eerst aan de uitvoering van Claudio Abbado met het Lucerne Festival Orchestra. Het is natuurlijk niet fair om te verwachten dat deFilharmonie het op hetzelfde niveau kan brengen, maar het verschil met die uitvoering was deze avond toch dramatisch groot. Ik heb 100x meer emoties als ik gewoon op Youtube naar die uitvoering kijk dan nu live in de zaal, dat klopt niet hé. Maar nu was het toch even genieten, ze is al een klein beetje van haar kracht kwijt maar het was met veel gevoel gezongen en het samenspel met de 1e hobo was verbluffend. De solo van de 1e hobo was voor mij het hoogtepunt van de avond.
Maar mooie liedjes duren meestal niet lang en dat was hier ook het geval : bij de start van het 5e deel "breken de graven open", dat was hier misschien ook wel het geval, maar dan toch enkel maar het graf van een muis waarvan het deksel een millimeter is verschoven. Ik wil tijdens deze passage van mijn stoel worden geblazen door het orkest, hier moet je al je power te toon spreiden en dan grijp je het publiek vast voor de rest van het 35 minuten durende slotdeel. Tot de koorinzet was gans het 5e deel een verhaal van gemiste kansen. Het slagwerk en de trombones hebben wel geprobeerd om er echt iets van te maken, maar het waren moeilijke omstandigheden. De coulissen-kopers hebben het goed gedaan. De slotclimax vooraleer het koor inzet was wel OK. De inzet van het koor : het Groot Omroepkoor was mooi. Erin Wall, de sopraan kon vanaf haar eerst noten boeien en het lukte haar om de zaal te vullen. Maar dit kon deze symfonie al lang niet meer redden. De alt had het hier iets moeilijker om uit te blinken.
Toen het koor naar zijn climax ging werkte je toch wel waarom de componist een dubbel koor wou, met een enkel koor moet je toch beginnen forceren en krijg je niet die warme volumineuze klank van een volledig dubbel koor, het is trouwens al even geleden dat ik het met een echt groot koor heb gehoord. Met het Collegium Vocale Gent erbij had je al een ander verhaal gehad. Ik begreep ook niet goed waarom maar een klein deel van de coulissen-kopers de finale heeft meegespeeld. Die ook zwaar tekort kwam op gebied van power. Dat bleek ook aan het makke applaus dat maar moeizaam op gang kwam, na een top uitvoering ontploft de zaal gewoon direct.
Edo de Waart stond al op mijn donkergrijze lijst van dirigenten, maar deze avond is hij wel verhuisd naar mijn zwart boekje. Ik ga geen concerten meer doen met hem als dirigent. Trouwens echt doodzonde om zo'n goed orkest als deFilharmonie hem die 2e Mahler te laten brengen. Ik weet dat het orkest zoveel beter kan spelen. Ik voelde ook weinig vertrouwen bij een deel van de muzikanten, dat ligt ook meestal aan de begeleiding van de dirigent. Ik ben nu wel heel negatief, maar het doet me echt pijn aan het hart als mijn lievelingssymfonie zo matig wordt gebracht. Het is sowieso een peperdure productie en in deze barre budgettaire tijden zijn de kansen om een uitvoering bij te wonen niet zo rijkelijk meer bezaaid, dan hoop je natuurlijk op beter. Andere meningen hierover zijn natuurlijk welkom en ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar! Ik kan het eigenlijk nog best als volgt samenvatten : het was een mooie muzikale avond maar ik heb geen Mahler gehoord, maar als je naar een Mahler-concert gaat verwacht je toch dat tweede natuurlijk.
Ik vind het heel raar dat de zaal niet was uitverkocht : 5 jaar wachten op deze fantastische zaal en dan direct zo'n klepper van een stuk, en dit dan nog eens met Anna Larsson als alt. Ik kan eigenlijk enkel de sterke inflatie van de ticketprijzen als reden bedenken maar ik vermoed dat de naam van de dirigent hierin een nog grotere rol heeft gespeeld. Een concertmaat van mij die een absolute Mahler fan is, is zelfs gewoon thuisgebleven door de keuze van dirigent. Na zijn ontgoochelende 3e Mahler vorig seizoen zweefde ik ook wat tussen hoop en vrees maar ik wou hem nog een kans geven in Mahler, maar die heeft hij dus duidelijk niet gegrepen.
De symfonie is met een normale strijkersbezetting gespeeld en dat is eigenlijk al om problemen vragen, dit is echt wel heel nipt om het zo te brengen. De openingsmaten waren wel geslaagd maar er waren toch vaak passages waar iets meer volume van de strijkers wel op hun plaats was geweest. De eerste twee delen waren muzikaal wel mooi gebracht maar ik miste daar toch ook al een Mahler-factor in de uitvoering. Het publiek was toch weer moeilijk stil en aandachtig te krijgen. De zaal heeft een directe akoestiek die niet veel camoufleert, neveneffect hierbij is wel dat je ook alle kleine en minder kleine geluiden in het publiek hoort. De grote zaaldeuren zijn ook heel vaak open en dicht gegaan.
Tijdens het 3e deel is mijn hoop op een mooie uitvoering dan wel volledig verdwenen. De opbouw naar de climax was bijna onbestaande en de climax zelf was maar een zwak afkooksel van wat het eigenlijk zou moeten zijn. Je kon er wel weinig op aanmerken, het was technisch stukken beter gespeeld dan mijn laatste uitvoering van dit werk in Lille maar het kon gewoon niet boeien of verrassen.
Er kwam gelukkig beterschap toen Anna Larsson het Urlicht inzette, hier dacht ik voor het eerst aan de uitvoering van Claudio Abbado met het Lucerne Festival Orchestra. Het is natuurlijk niet fair om te verwachten dat deFilharmonie het op hetzelfde niveau kan brengen, maar het verschil met die uitvoering was deze avond toch dramatisch groot. Ik heb 100x meer emoties als ik gewoon op Youtube naar die uitvoering kijk dan nu live in de zaal, dat klopt niet hé. Maar nu was het toch even genieten, ze is al een klein beetje van haar kracht kwijt maar het was met veel gevoel gezongen en het samenspel met de 1e hobo was verbluffend. De solo van de 1e hobo was voor mij het hoogtepunt van de avond.
Maar mooie liedjes duren meestal niet lang en dat was hier ook het geval : bij de start van het 5e deel "breken de graven open", dat was hier misschien ook wel het geval, maar dan toch enkel maar het graf van een muis waarvan het deksel een millimeter is verschoven. Ik wil tijdens deze passage van mijn stoel worden geblazen door het orkest, hier moet je al je power te toon spreiden en dan grijp je het publiek vast voor de rest van het 35 minuten durende slotdeel. Tot de koorinzet was gans het 5e deel een verhaal van gemiste kansen. Het slagwerk en de trombones hebben wel geprobeerd om er echt iets van te maken, maar het waren moeilijke omstandigheden. De coulissen-kopers hebben het goed gedaan. De slotclimax vooraleer het koor inzet was wel OK. De inzet van het koor : het Groot Omroepkoor was mooi. Erin Wall, de sopraan kon vanaf haar eerst noten boeien en het lukte haar om de zaal te vullen. Maar dit kon deze symfonie al lang niet meer redden. De alt had het hier iets moeilijker om uit te blinken.
Toen het koor naar zijn climax ging werkte je toch wel waarom de componist een dubbel koor wou, met een enkel koor moet je toch beginnen forceren en krijg je niet die warme volumineuze klank van een volledig dubbel koor, het is trouwens al even geleden dat ik het met een echt groot koor heb gehoord. Met het Collegium Vocale Gent erbij had je al een ander verhaal gehad. Ik begreep ook niet goed waarom maar een klein deel van de coulissen-kopers de finale heeft meegespeeld. Die ook zwaar tekort kwam op gebied van power. Dat bleek ook aan het makke applaus dat maar moeizaam op gang kwam, na een top uitvoering ontploft de zaal gewoon direct.
Edo de Waart stond al op mijn donkergrijze lijst van dirigenten, maar deze avond is hij wel verhuisd naar mijn zwart boekje. Ik ga geen concerten meer doen met hem als dirigent. Trouwens echt doodzonde om zo'n goed orkest als deFilharmonie hem die 2e Mahler te laten brengen. Ik weet dat het orkest zoveel beter kan spelen. Ik voelde ook weinig vertrouwen bij een deel van de muzikanten, dat ligt ook meestal aan de begeleiding van de dirigent. Ik ben nu wel heel negatief, maar het doet me echt pijn aan het hart als mijn lievelingssymfonie zo matig wordt gebracht. Het is sowieso een peperdure productie en in deze barre budgettaire tijden zijn de kansen om een uitvoering bij te wonen niet zo rijkelijk meer bezaaid, dan hoop je natuurlijk op beter. Andere meningen hierover zijn natuurlijk welkom en ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar! Ik kan het eigenlijk nog best als volgt samenvatten : het was een mooie muzikale avond maar ik heb geen Mahler gehoord, maar als je naar een Mahler-concert gaat verwacht je toch dat tweede natuurlijk.
maar zeker geen must ik zou veel liever de executie van Stepan Razinlive willen horen evenals het viool en cello concert van Barber staan hoog op mijn luister lijstje.
).
hopelijk betert het snel want binnen een 10-tal dagen ga ik ook naar Brugge voor het Nationaal Orkest van Rusland