02-20-2016, 11:58 AM
Naar mijn normen was het toch even geleden dat ik nog eens wat symfonisch geweld op mij had laten afkomen, daar moest dus dringend iets aan gedaan worden en het programma van het NOB in Bozar van gisterenavond bleek hiervoor de perfecte remedie. Als opener een modern werk van Frederik Neyrinck : Creatie. Bij moderne werken is het bij mij meestal alles of niks, veel tussenweg vind ik er doorgaans niet in, deze keer was het echt mijn ding niet, het was gelukkig maar een kort werk en de stereo-opstelling van de kopers gaf wel een geslaagd effect.
Erna werd het al veel interessanter met Halil van Leonard Bernstein met Baudoin Giaux als solist. De typische sound van Bernstein zat er voornamelijk in de tragere en zachtere passages overduidelijk in, ik had het werk maar één keer op voorhand beluisterd maar het voelde wel familiair aan. De passages met het nadrukkelijk aanwezige aanslagwerk konden me iets minder bekoren, maar dat had puur met de partituur te maken en zeker niet met de uitvoering, het waren ook niet de meest evidente passages om als solo fluitist tegen het orkest op te boksen, maar het was zeker mooi gespeeld!
De avond ging crescendo want erna kwamen de eveneens weinig gespeelde Liederen en Dansen van de Dood van Modest Mussorgsky met Piotr Migunov als bas. Het was de versie met de orkestratie door Shostakovich.
Bozar had het als opera opgevat en dus was er een live vertaling; attent, maar ik had er niet zo echt behoefte aan, ze zouden beter even attent zijn om storende geluiden van in de coulissen buiten de zaal te houden. Dit werk is echt wel mijn ding : sombere Slavische tragiek en dit gebracht door een prachtige stem : présence, diepgang, warmte en steeds het passende kleurenpalet; echt een zeer mooie uitvoering en het publiek wist het ook duidelijk te waarderen.
Na de pauze volgde dan de afscheidssymfonie van Shostakovich; zijn 15e. Het is sowieso een moeilijk en zeer delicaat werk, zowel voor de dirigent als het orkest, en het lijkt me hier wel duidelijk dat het NOB het beter heeft gedaan dan Andrey Boreyko. Hij begon er nochtans goed aan met een boeiend 1e deel en het werd gelukkig met een zo goed als volledige strijkersbezetting gespeeld. De meest gekende melodie hierin komt natuurlijk uit Willem Tell van Rossini. De start van het 2e deel was ook nog goed met daarin een zeer geslaagde solo van de trombone : een volumineuze warme klank zonder al te veel vibrato wat een zeer passend kleurenpalet gaf, en dat heeft de trombonist terecht een luid applaus opgeleverd na het concert! De 1e cellist moet ik ook vermelden : echt prachtig gespeeld, hij zat er gewoon knal op : zo moet je het gewoon spelen, en ook het andere solo werk was echt uitstekend gedaan : ik heb genoten van de 1e trompet die er duidelijk zin in had, en dan hebben we nog de 1e klarinet, 1e fluit, piccolo, de inzet van de fagotten en het slagwerk die me allemaal hebben geboeid. Maar om één of andere reden werd het nooit echt één geheel en waren de solo's te veel losstaand buiten het geheel van de symfonie. In het 2e deel liet de dirigent het tempo echt wat te veel wegzakken, ik snap het ergens wel : door dat trage tempo probeer je de trieste sfeer van die symfonie (het afscheid van de componist) wat meer in de verf te zetten, maar je mag het stuk en de samenhang erdoor wel niet kapot maken. Hij heeft een paar keer een thema met een klankenpalet ingezet om het dan weer even te vergeten en de focus op iets anders te leggen, hierdoor kon hij de spanningsboog er niet in houden en kwam er soms ook te veel contrast : de opbouw naar die climaxen verliep hierdoor iets te snel en daardoor ging het effect wat verloren, het mocht van mij zelfs nog iets feller, maar op bepaalde momenten gaf hij dan ook niet meer de ruimte aan de 1e trompet om er nog eens bovenuit te komen. Deze uitvoering was zeker beter dan die van het OPL en het mooie solowerk zal me bij blijven maar het was niet de beste Shostakovich ooit van de dirigent.
Erna werd het al veel interessanter met Halil van Leonard Bernstein met Baudoin Giaux als solist. De typische sound van Bernstein zat er voornamelijk in de tragere en zachtere passages overduidelijk in, ik had het werk maar één keer op voorhand beluisterd maar het voelde wel familiair aan. De passages met het nadrukkelijk aanwezige aanslagwerk konden me iets minder bekoren, maar dat had puur met de partituur te maken en zeker niet met de uitvoering, het waren ook niet de meest evidente passages om als solo fluitist tegen het orkest op te boksen, maar het was zeker mooi gespeeld!
De avond ging crescendo want erna kwamen de eveneens weinig gespeelde Liederen en Dansen van de Dood van Modest Mussorgsky met Piotr Migunov als bas. Het was de versie met de orkestratie door Shostakovich.
Bozar had het als opera opgevat en dus was er een live vertaling; attent, maar ik had er niet zo echt behoefte aan, ze zouden beter even attent zijn om storende geluiden van in de coulissen buiten de zaal te houden. Dit werk is echt wel mijn ding : sombere Slavische tragiek en dit gebracht door een prachtige stem : présence, diepgang, warmte en steeds het passende kleurenpalet; echt een zeer mooie uitvoering en het publiek wist het ook duidelijk te waarderen.
Na de pauze volgde dan de afscheidssymfonie van Shostakovich; zijn 15e. Het is sowieso een moeilijk en zeer delicaat werk, zowel voor de dirigent als het orkest, en het lijkt me hier wel duidelijk dat het NOB het beter heeft gedaan dan Andrey Boreyko. Hij begon er nochtans goed aan met een boeiend 1e deel en het werd gelukkig met een zo goed als volledige strijkersbezetting gespeeld. De meest gekende melodie hierin komt natuurlijk uit Willem Tell van Rossini. De start van het 2e deel was ook nog goed met daarin een zeer geslaagde solo van de trombone : een volumineuze warme klank zonder al te veel vibrato wat een zeer passend kleurenpalet gaf, en dat heeft de trombonist terecht een luid applaus opgeleverd na het concert! De 1e cellist moet ik ook vermelden : echt prachtig gespeeld, hij zat er gewoon knal op : zo moet je het gewoon spelen, en ook het andere solo werk was echt uitstekend gedaan : ik heb genoten van de 1e trompet die er duidelijk zin in had, en dan hebben we nog de 1e klarinet, 1e fluit, piccolo, de inzet van de fagotten en het slagwerk die me allemaal hebben geboeid. Maar om één of andere reden werd het nooit echt één geheel en waren de solo's te veel losstaand buiten het geheel van de symfonie. In het 2e deel liet de dirigent het tempo echt wat te veel wegzakken, ik snap het ergens wel : door dat trage tempo probeer je de trieste sfeer van die symfonie (het afscheid van de componist) wat meer in de verf te zetten, maar je mag het stuk en de samenhang erdoor wel niet kapot maken. Hij heeft een paar keer een thema met een klankenpalet ingezet om het dan weer even te vergeten en de focus op iets anders te leggen, hierdoor kon hij de spanningsboog er niet in houden en kwam er soms ook te veel contrast : de opbouw naar die climaxen verliep hierdoor iets te snel en daardoor ging het effect wat verloren, het mocht van mij zelfs nog iets feller, maar op bepaalde momenten gaf hij dan ook niet meer de ruimte aan de 1e trompet om er nog eens bovenuit te komen. Deze uitvoering was zeker beter dan die van het OPL en het mooie solowerk zal me bij blijven maar het was niet de beste Shostakovich ooit van de dirigent.