Passie voor klassiek

een concert met Fazil Say is toch altijd iets om naar uit te kijken dit concert met het NOB stond dus met stip genoteerd in mijn agenda, en ik was blijkbaar niet alleen : de zaal was echt goed gevuld, als opener speelde hij een eigen compositie : zijn 3e Pianoconcerto : Silence of Anatolia, het was de 2e keer dat ik dit stuk hoorde, ik heb het meestal zo niet voor die hedendaagse werken, maar de werken van Fazil Say vormen hierop echt wel een uitzondering

het werk boeit al vanaf de 1e maten en blijft dit doen tot het einde, hij schept heel gemakkelijk sfeer, ik ken zelfs eigenlijk niemand anders die dit zo vlot doet, hij heeft de zaal ook stil en aandachtig gekregen : een hele prestatie hij maakt mooie akkoorden en zijn contrastsetting zit ook goed, hij maakt ook van het volledige klankenpalet van de piano gebruik, met ook aanslagen onder de vleugel, het samenspel met het NOB vond ik ook heel geslaagd

erna werd het iets klassieker met het Pianoconcerto in G van Ravel, bijna alle solowerk in het orkest was van uitstekend niveau en de pianist kon de zaal opnieuw inpakken en dit terug vnl door zijn sfeersetting (hij kan natuurlijk ook verbluffend piano spelen), hij respecteert zijn eigen sfeer ook : hij laat het snellere werk die sfeer niet wegduwen, hoe hij dat doet is me een raadsel en ik vind het sowieso heel straf, zijn bijna constant meezingen/neuriën ben ik wel iets minder fan van

zijn bis was ook fantastisch : zeer rijk, ik vermoed een bewerking van een eigen compositie, ik begin zijn klankenpalet nu wel een beetje te kennen

ik hoop dat Gezi Park I nog eens in België te horen is, want dat is van nog een andere klasse

na de pauze mocht Andrey Boreyko een prachtwerk van Rimsky-Korsakov dirigeren : Sheherazade, en tot mijn grote vreugde met een zo goed als volledige strijkersbezetting, wat een raar feit aan het worden is voor een Belgisch orkest

ik heb van veel solowerk genoten : de harp was gewoon schitterend en zeer prominent, iets waar ik wel van hou in dit stuk, en is ook wel een puntje van kritiek : het grootste deel van het stuk vond ik iets te ingetogen gespeeld waardoor de emoties die ik normaal wel beleef tijdens dit stuk toch wat moeilijker kwamen, maar daar zat het rumoer (zeer frequent gebabbel, gehoest en natuurlijk de nodige GSM's) ook wel voor veel tussen, die aandachtige en sfeervolle zaal van voor de pauze was echt ver weg

het tempo zat goed en ik heb wel kunnen genieten van het solowerk, zeker bij de houtblazers was het echt top, onbegrijpelijk dat de dirigent de piccolo niet even afzonderlijk heeft laten rechtstaan, de 1e hoorn had jammer genoeg niet zijn allerbeste dag en de strijkers mochten iets prominenter aanwezig zijn, ze hebben onvoldoende van hun getalsterkte geprofiteerd, de concertmeester kon boeien met zijn solowerk, maar niet alles was op hetzelfde niveau gespeeld

in het 4e deel kwam er toch wat meer spanningsboog en werd de zaal iets stiller, maar het bleef voor mij net iets te ingetogen, hij heeft het orkest eens niet volledig los laten gaan wat zeker in dit 4e deel wel eens mag vind ik, wel genoten van de trompetten

mooie uitvoering, en zeker stukken beter dan mijn vorige uitvoering van dit werk met het OPL, maar de vorige uitvoering van dit stuk door NOB schat ik wel twee klassen hoger in, maar dat was een echte wauw-uitvoering waarbij ik direct wist dat het moeilijk zou worden om dit niveau nog eens te (her)halen

Ik heb ook een concert bezocht met deze briljante pianist en toen werd de Rhapsody in Bleu gespeeld en in tegenstelling tot de deceptie met Matsuev was deze uitvoering geweldig en Fazil Say heeft ook gevoel voor het Jazzy concert.
Hij gaf ook een toegift en dat was een stuk wat hij zelf had geschreven erg genoten ik zou inderdaad zo weer naar een concert gaan van deze briljante pianist.