09-16-2015, 09:52 PM
De eerste keer dat ik de zevende symfonie(of althans een deel ervan,ik praat trouwens over Sjostakovitsj)hoorde was bij de Night of the Proms 2000 en wel de finale ervan naar wat ik later begreep The World Orchestra for Peace olv Valery Gergiev.Best wel benieuwd geraakt door de wat langdradige finale dus de volgende dag naar de Vroom om te kijken of er een cd ervan bestaat en ja die bestaat en wel van Haitink met het LSO niet wetende dat het werk meer dan een uur in beslag neemt inclusief het beruchte"invasie"thema.
Ik heb het werk leren kennen en het blijft een beleving elke keer dat ik het hoor.
Nu de achtste,daar had ik dus ook een cd van gekocht en de eerste indruk was dat het een depressief werk was ik werd er zwaarmoedig van!
Nu ik alle 15 ken is het wel een van mijn favorieten vooral de twee scherzi zijn zo provocerend en het werk doet erg aan de vijfde denken.
Alleen wordt de finale van de zevende nog weleens gezien als een zegeviering op de Duitsers en een triomf richting het Rode leger maar dat hoor ik er abslouut niet in,ik hoor alleen maar pijn en de wil en vastberadenheid om de oorlog te overleven maar triomfantelijk absoluut niet(mijn mening dan).
De achtste eindigt wat dat betreft optimistischer met een gevoel van berusting in wat er komen gaat en wetende wat er op je weg gaat komen.
De autoriteiten vonden het natuurlijk niks want daar kon je geen propaganda mee voeren met zo'n finale.
Maar toch is de finale van de achtste meer opgewekt dan de bombastische zevende waar ik alleen maar de ellende hoor van een volk onder repressie van wie dan ook(Stalin of Hitler vul maar in).
Is er iemand die het niet met me eens is en daar een andere kijk op heeft?
Bart
Ik heb het werk leren kennen en het blijft een beleving elke keer dat ik het hoor.
Nu de achtste,daar had ik dus ook een cd van gekocht en de eerste indruk was dat het een depressief werk was ik werd er zwaarmoedig van!
Nu ik alle 15 ken is het wel een van mijn favorieten vooral de twee scherzi zijn zo provocerend en het werk doet erg aan de vijfde denken.
Alleen wordt de finale van de zevende nog weleens gezien als een zegeviering op de Duitsers en een triomf richting het Rode leger maar dat hoor ik er abslouut niet in,ik hoor alleen maar pijn en de wil en vastberadenheid om de oorlog te overleven maar triomfantelijk absoluut niet(mijn mening dan).
De achtste eindigt wat dat betreft optimistischer met een gevoel van berusting in wat er komen gaat en wetende wat er op je weg gaat komen.
De autoriteiten vonden het natuurlijk niks want daar kon je geen propaganda mee voeren met zo'n finale.
Maar toch is de finale van de achtste meer opgewekt dan de bombastische zevende waar ik alleen maar de ellende hoor van een volk onder repressie van wie dan ook(Stalin of Hitler vul maar in).
Is er iemand die het niet met me eens is en daar een andere kijk op heeft?
Bart