Passie voor klassiek

ik ben gisterenavond opnieuw naar Bozar geweest voor een 2e zitting

als opener kregen we Tres Versiones Sinfónicas van Julian Orbón : een voor mij totaal onbekend werk, en zelfs Dudamel had deze keer uitzonderlijk eens een partituur nodig, een modern en fris stuk waarin de dirigent en het orkest zich thuis voelden, en in vergelijking met sommige draken van moderne werken was er hier wel nog wat ritme en opbouw te vinden, ik vind dat veel moderne werken te ver willen afstappen van het klassieke, maar die tendens is de laatste jaren precies toch wat aan het keren (oa met Fazil Say) : je kan perfect op een moderne manier klassiek componeren zonder alles over boord te gooien, het 2de deel vond ik soms een tik te traag en daardoor kwam het snelle en boeiende 3e deel veel te kort over, puike prestatie van het orkest : opnieuw een combinatie van frisheid met toch de nodige discipline : een recept voor een mooie uitvoering

de echte reden van mijn aanwezigheid was het stuk na de pauze : de 5e Mahler, het moet mijn 9e of 10e live uitvoering zijn geweest, dus ik heb dit stuk wel al met redelijk wat bagage in het achterhoofd beluisterd
de eerste twee delen waren echt fantastisch : puur genieten, mooi opgebouwd en de 1e trompet mocht er zijn door die monsterbezetting (maar bizar genoeg zaten er hier minder houtblazers op het podium dan tijdens de 5e Beethoven ) kwam er op een natuurlijke, niet geforceerde manier een rond volume vanop het podium, met oa een indrukwekkende tuba : dat was zo'n speciaal geluid dat mijn hersenen me even foute info gaven : in een reflex keek ik naar de hoorns, en tiens : die zijn niet aan het spelen : het was dus de tuba
eigenlijk had het concert hier mogen stoppen, want wat erna kwam was veel minder interessant : het 3e deel valt of staat met de 1e hoorn : hij ging rechtstaan na het 2e deel : wat het beste deed vermoeden maar het resultaat was toch wat ontgoochelend, het was ook zoals op zijn OPL's opgelost : niet alle solowerk werd solo gespeeld door de 1e hoorn (er was wat ondersteuning), maar dat werkt niet op deze manier, je hebt natuurlijk een sublieme en buitengewone 1e hoornist nodig om dit te brengen, wat zowel met het Rotterdams als deFilharmonie al tot fantastische momenten heeft geleid, maar hier was het toch eerder net niet : paar kleine accidentjes en zoals de dag ervoor toch ook wat intonatieproblemen en dat straalde ook af op de rest van het orkest, ik vond het ook niet het top deel van de dirigent : nogal heel persoonlijke keuzes en hij liet het tempo soms te ver terug zakken in een poging om contrast te zoeken, maar hierdoor is het een paar keer in stukken en brokken uit elkaar gevallen
het beroemde 4e deel met de strijkers heb ik ook al beter gehoord, en er waren nochtans voldoende strijkers aanwezig : het was niet voldoende doorleefd (zowel bij Dudamel als het orkest) en de harp projecteerde ook niet zo goed
die teneur ging verder in het 5e deel, maar gelukkig kwam er een (te late) opleving helemaal op het einde van dat deel : dat was terug even genieten, maar onvoldoende om het voorbije half uur goed te maken, jammer, deze uitvoering komt zeker niet in aanmerking voor mijn top drie, de spontane en snelle staande ovatie kon ik toch niet zo goed plaatsen, deze had volgens mij meer met de naam en faam van het orkest en de dirigent te maken dan met de uitvoering

de 1e bis : Mambo was wel een feest, en dit valt vrij letterlijk te nemen, zeer indrukwekkend om dit eens live te beleven : het dak ging eraf en hiervoor kreeg ik al veel gemakkelijker mijn handen op elkaar de 2e bis was iets braver en klassieker

Na een erg geslaagd concert met Beethoven en Wagner, keek ik enorm uit naar de uitvoering van Mahler 5. Misschien had ik wel iets te hoge verwachtingen, maar hoe goed de eerste 2 delen ook klonken, het derde deel heeft mij enorm ontgoocheld. Ja, het ligt vooral aan die eerste hoornist, het kan nu wel zijn dat hij zijn dag niet had, maar vanaf dan kon ik er niet meer van genieten. Het was niet krachtig genoeg en zo'n backup van de eerste hoorn vind ik ook allesbehalve. Op dat moment dacht ik direct aan de uitvoeringen van Leonard Bernstein en Danielle Gatti met de Wiener Phil, maar ook deze van Mark Elder in Rotterdam was een wereld van verschil.

In het vierde deel hoorde ik wel mooie strijkers, maar te weinig passie, misschien kun je er niet meer van genieten eens je de versie van Bernstein beluisterd hebt (live in de alte Oper Frankfurt). In het laatste deel kwam de drive er terug in, maar inderdaad onvoldoende om het goed te maken.

Enorm jammer, want het is echt een superorkest (bravo voor Dudamel) en ik was zeker onder de indruk van hun Beethoven en Wagner, maar deze Mahler was totaal niet wat ik verwacht had.