11-28-2014, 01:21 AM
ik ben woensdag naar Bozar getrokken voor een eerste kennismaking met de Wiener Symphoniker, als je deze naam hoort maak je in een natuurlijke reflux vaneigens de vergelijking met hun grote broer : de Philharmoniker, maar dit wordt een nogal pijnlijke oefening vrees ik : de Symphoniker komt nog niet tot aan hun hielen : ik vond ze zeer traditioneel en een beetje steriel en braaf spelen, ik heb de indruk dat de Philharmoniker toch meer polyvalent is en natuurlijk ook betere solisten heeft
jammer genoeg eerst nog even een woordje over Bozar (diepe zucht), het was terug opendeurdag : binnen en buiten de zaal stappen terwijl ze aan het spelen waren was blijkbaar geen enkel probleem
en het zaalpersoneel stil houden lukt blijkbaar ook niet (opnieuw diepe zucht), tijdens de fragielere pianopassages was er meer rumoer van buiten de zaal te horen dan pianoklanken, dit na het al even desastreuze vertoon van Bozar op zondag heeft me er toe aangezet om ze hierover eens een (te) beleefd mailke te sturen, ik ben heel benieuwd of er antwoord gaat op komen 
als opener kreeg de bomvolle, maar wel niet zo stille, zaal de bekende en vaak gespeelde Tannhäuser Ouverture van Wagner, het was één van de mindere uitvoeringen die ik heb gehoord : de thema's en melodieën kwamen er heel moeilijk door
erna volgde een spektakelstuk : het 2e Pianoconcert van Liszt met Khatia Buniatishvili, ik vond het orkest hier al stukken beter klinken, de pianiste schakelde vlot tussen de verschillende klankpaletten en probeerde het ook met het nodige contrast te brengen, dus het kon wel boeien, maar de echt grote pianoklank die bij een Liszt past heb ik toch gemist, er mocht wat meer bravoure en zwier inzitten, wat te weinig levendigheid ook, en eigenlijk mag er ook een tikje waanzin in zitten, er zit echt meer in dat stuk, de pianiste was ook geen hulp naar het orkest toe om er wat meer speelplezier in te brengen bij de climaxen, ik vond de solo van de 1e cello boeiender en emotioneler dan de piano, het was nu zeker ook niet slecht te noemen, maar gezien de naam en faam (en de dure ticketprijzen) had ik er iets meer van verwacht
na de pauze mocht Philippe Jordan de zelden gespeelde 1e Symfonie van Bruckner dirigeren, dat werk is zeker niet op het niveau van zijn latere symfonieën, maar ook hier zat er meer in, het was sowieso wat aan de te snelle kant gespeeld wat de broodnodige diepgang die een Bruckner nodig heeft wat gefnuikt heeft, het storende applaus (kwam van de genodigden rijen
) tussen de delen door is ook nooit een hulp voor de sereniteit, maar er waren ook zeker positieve punten : ik vond de strijkers echt top! hele speciale en verrassende klank ook van de contrabassen, ik kon het zeker smaken, de blazers waren jammer genoeg niet van dat niveau, de hoorn-pupiter vond ik zelfs zwak, kwam ook (grotendeels?) door de manier waarop ze hun instrument vast hielden > met de klank naar de grond gericht
er kwam gelukkig wat beterschap in het 3e en 4e deel waarin er toch meer wat traditionele Bruckner-power zit, maar het bleef steeds heel braaf, te braaf voor mij
tijdens de finale kwam er dan toch eindelijk wat energie, maar dat was rijkelijk laat
als toegift kwam een vroege versie van het Nieuwjaarsconcert met een werk van Johan Strauss, je voelde wel direct dat het orkest zich hier in thuis voelde
het was geen slecht concert, maar ik had er zeker meer van verwacht en ik ben toch redelijk ontgoocheld naar huis getrokken
jammer genoeg eerst nog even een woordje over Bozar (diepe zucht), het was terug opendeurdag : binnen en buiten de zaal stappen terwijl ze aan het spelen waren was blijkbaar geen enkel probleem
en het zaalpersoneel stil houden lukt blijkbaar ook niet (opnieuw diepe zucht), tijdens de fragielere pianopassages was er meer rumoer van buiten de zaal te horen dan pianoklanken, dit na het al even desastreuze vertoon van Bozar op zondag heeft me er toe aangezet om ze hierover eens een (te) beleefd mailke te sturen, ik ben heel benieuwd of er antwoord gaat op komen als opener kreeg de bomvolle, maar wel niet zo stille, zaal de bekende en vaak gespeelde Tannhäuser Ouverture van Wagner, het was één van de mindere uitvoeringen die ik heb gehoord : de thema's en melodieën kwamen er heel moeilijk door
erna volgde een spektakelstuk : het 2e Pianoconcert van Liszt met Khatia Buniatishvili, ik vond het orkest hier al stukken beter klinken, de pianiste schakelde vlot tussen de verschillende klankpaletten en probeerde het ook met het nodige contrast te brengen, dus het kon wel boeien, maar de echt grote pianoklank die bij een Liszt past heb ik toch gemist, er mocht wat meer bravoure en zwier inzitten, wat te weinig levendigheid ook, en eigenlijk mag er ook een tikje waanzin in zitten, er zit echt meer in dat stuk, de pianiste was ook geen hulp naar het orkest toe om er wat meer speelplezier in te brengen bij de climaxen, ik vond de solo van de 1e cello boeiender en emotioneler dan de piano, het was nu zeker ook niet slecht te noemen, maar gezien de naam en faam (en de dure ticketprijzen) had ik er iets meer van verwacht
na de pauze mocht Philippe Jordan de zelden gespeelde 1e Symfonie van Bruckner dirigeren, dat werk is zeker niet op het niveau van zijn latere symfonieën, maar ook hier zat er meer in, het was sowieso wat aan de te snelle kant gespeeld wat de broodnodige diepgang die een Bruckner nodig heeft wat gefnuikt heeft, het storende applaus (kwam van de genodigden rijen
) tussen de delen door is ook nooit een hulp voor de sereniteit, maar er waren ook zeker positieve punten : ik vond de strijkers echt top! hele speciale en verrassende klank ook van de contrabassen, ik kon het zeker smaken, de blazers waren jammer genoeg niet van dat niveau, de hoorn-pupiter vond ik zelfs zwak, kwam ook (grotendeels?) door de manier waarop ze hun instrument vast hielden > met de klank naar de grond gerichter kwam gelukkig wat beterschap in het 3e en 4e deel waarin er toch meer wat traditionele Bruckner-power zit, maar het bleef steeds heel braaf, te braaf voor mij
tijdens de finale kwam er dan toch eindelijk wat energie, maar dat was rijkelijk laatals toegift kwam een vroege versie van het Nieuwjaarsconcert met een werk van Johan Strauss, je voelde wel direct dat het orkest zich hier in thuis voelde
het was geen slecht concert, maar ik had er zeker meer van verwacht en ik ben toch redelijk ontgoocheld naar huis getrokken